نوشته‌هایم را دوباره و سه‌باره‌ مرور می‌کردم و هر بار بیش از پیش در بطنِ احساساتِ خفته در بینِ کلمات، دفن می‌شدم.

إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنتَقِمُونَ !

مطلوبِ ملایم ؛

می‌گفت، "گاه به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم که مرگ در آن رخ می‌دهد" و من در این فکر بودم که ای‌کاش پیراهنم عطرِ تو را به تار و پودِ خود گرفته باشد!

دلتنگی روزهایم‌ را تغییر می‌دهد؛ پدر عطرِ او را به روی پیراهن می‌زند، گل‌های آفتاب‌گردانِ توی باغچه بوی او را می‌دهند و تمامِ ادکلن‌های جلوی آینه، یکی‌ست‌. از عودِ درونِ پنجره بوی او استشمام می‌شود و خامۀ روی قهوۀ درونِ فنجان نقشِ دلتنگی می‌بندد‌‌ و من؟ من هم بوی او را می‌دهم.