نوشته‌هایم را دوباره و سه‌باره‌ مرور می‌کردم و هر بار بیش از پیش در بطنِ احساساتِ خفته در بینِ کلمات، دفن می‌شدم.

إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنتَقِمُونَ !

دکمۀ خاموش کردنِ دلتنگی‌های عظیم، کجاست ؟

مرزِ بینِ واقعیت و خیالِ دائمی را زمانی فهمیدم که دست‌هایش را برای به آغوشِ گرم کشیدن باز کرده بود و نتوانستم تن را به او برسانم.

مطلوبِ ملایم ؛

می‌گفت، "گاه به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم که مرگ در آن رخ می‌دهد" و من در این فکر بودم که ای‌کاش پیراهنم عطرِ تو را به تار و پودِ خود گرفته باشد!

با صبر، قوم و خویش گشتیم‌ و از غم گریزان‌ـیم‌.

دلتنگی روزهایم‌ را تغییر می‌دهد؛ پدر عطرِ او را به روی پیراهن می‌زند، گل‌های آفتاب‌گردانِ توی باغچه بوی او را می‌دهند و تمامِ ادکلن‌های جلوی آینه، یکی‌ست‌. از عودِ درونِ پنجره بوی او استشمام می‌شود و خامۀ روی قهوۀ درونِ فنجان نقشِ دلتنگی می‌بندد‌‌ و من؟ من هم بوی او را می‌دهم.

او را دیدم و بر جان نوشتم که " گوشۀ لب است، می‌توان با او خندید " و لبخند زدم؛ به درازای شرق تا غرب، به بزرگیِ دوست داشتنی بی‌تکرار، به عرضِ آغوشِ دلخواه و به طولِ تمامِ عمر.

منم همینطور جنابِ اردی بهشتی.