نوشته‌هایم را دوباره و سه‌باره‌ مرور می‌کردم و هر بار بیش از پیش در بطنِ احساساتِ خفته در بینِ کلمات، دفن می‌شدم.

إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنتَقِمُونَ !

دکمۀ خاموش کردنِ دلتنگی‌های عظیم، کجاست ؟

مرزِ بینِ واقعیت و خیالِ دائمی را زمانی فهمیدم که دست‌هایش را برای به آغوشِ گرم کشیدن باز کرده بود و نتوانستم تن را به او برسانم.

مطلوبِ ملایم ؛

می‌گفت، "گاه به آخرین پیراهنم فکر می‌کنم که مرگ در آن رخ می‌دهد" و من در این فکر بودم که ای‌کاش پیراهنم عطرِ تو را به تار و پودِ خود گرفته باشد!

با صبر، قوم و خویش گشتیم‌ و از غم گریزان‌ـیم‌.

دلتنگی روزهایم‌ را تغییر می‌دهد؛ پدر عطرِ او را به روی پیراهن می‌زند، گل‌های آفتاب‌گردانِ توی باغچه بوی او را می‌دهند و تمامِ ادکلن‌های جلوی آینه، یکی‌ست‌. از عودِ درونِ پنجره بوی او استشمام می‌شود و خامۀ روی قهوۀ درونِ فنجان نقشِ دلتنگی می‌بندد‌‌ و من؟ من هم بوی او را می‌دهم.

او را دیدم و بر جان نوشتم که " گوشۀ لب است، می‌توان با او خندید " و لبخند زدم؛ به درازای شرق تا غرب، به بزرگیِ دوست داشتنی بی‌تکرار، به عرضِ آغوشِ دلخواه و به طولِ تمامِ عمر.

منم همینطور جنابِ اردی بهشتی.

یکی از بزرگ‌ترین باگ‌های تکراریِ خلقت‌ اینه‌ که نمیشه از دور، محکمِ آخیش‌ دار در آغوش کشید؛ نمیشه گرم بوسید؛ نمیشه اصوات رو بغل و عکس‌ها رو حَی و حاضر کرد؛ نمیشه حسِ لامسه رو دقایقِ طولانی به کار گرفت؛ نمیشه اشک‌ها رو همون لحظه پاک کرد و لبخند‌ها رو به وضوح تماشا کرد.

بی‌کلامِ خیال انگیز ؛