منظورتون چیه که تا صحبت از بغل کردن میشه، میگید «من از بغل خوشم نمیاد و به من دست نزنید»؟ بغل جزء دستۀ ضروریاتِ این زندگیه‌ سخت‌گیر و پرماجراست؛ مثلِ هوا و آب و غذاست عزیزِ من. این دو تا دستِ گرمِ پیچیده شده و تنِ آسودۀ امن، فلسفۀ آرومِ عجیبی دارن .. بغل کن، بغل بگیر و نزار بغل یخ کنه از زندگی بیفته‌.

من هنوز هم منتظرم! منتظرِ اینکه درسِ گاهی شیرینِ گاهی نچسب و همیشه همراهم تموم بشه و از روز بعدش زندگی کنم. منتظرم بلاخره زمانِ طلاییِ راستکیِ هجده سالگی رو قبل از تموم شدنش و رسیدن به نوزدهِ عجیب ببینم و زندگی کنم. من منتظرم جواب چخبرهای بقیه رو چیزی جز درگیری‌های ممتد و ذهنِ شلوغِ همیشگی بدم و از آسودگی و رهاییِ بعد از سختی‌ها حرف بزنم و زندگی کنم. من منتظرم صبح بشه و نورِ قشنگِ خورشید رو ببینم و زندگی کنم. منتظرم زمان انقدر‌ منو دنبالِ خودش نکشونه‌ و با خیالِ آسوده زندگی کنم. منتظرم کتاب‌های خونده نشدۀ کتابخونه رو یکی یکی بیرون بکشم و لا به لای کلماتشون‌ گم شم و از این فضای مصنوعیِ سنگین دور شم، که زندگی کنم. من منتظرِ برگِ طلاییِ رو نشده‌م‌. کجاست مآهی؟ نکنه تا پایانِ انتظارم، زندگی از این اتاق کوچ کرده باشه و نبینمش؟

صبح را باید کسی باشد، که آرام شانه بزند و واژه واژۀ عشق را در بین تارهای مخملیِ گیسوان ببافد و بوسه زند که مبادا زلفِ پریشان به باد دهیم و در میانشان عطرِ دوست داشتن را نسراید.

قلم را حاجت و مقصود، روی اوست برای نوشتن‌های مکرر.

عمیقاً حسِ نیازِ روح و روانم به محرم رو احساس می‌کنم و بی‌صبرانه به انتظارِ این یک ماه نشستم و روزها رو می‌شمارم.

و عشق را ابتدا از این روز آفرید و گفت «و جَعَلَ بَینَکُم‌ مَوَدّةً و رَحمَةً» گوهرِ امانتِ مصطفی را به بحری وسیع، جسیم‌ و بی‌انتهایی همچو‌ علی سپرد که عشق و دلدادگی را به زمینیان و افلاکیان نشان دهد و امانت‌دار شود. چه خوش نشست این گوهرِ پاک و طاهره به دلِ اول مردِ خدا. دیدنی‌تر‌ از پیوند دو نور ؟ خوش‌به‌حالِ آن‌هایی‌ که با هم بودنتان را دیدند.

طراوت را از میانۀ نور هجی می‌کرد.

این قطعه با گوش‌ها شنیده نمیشه؛ باید با دل شنید ..

پرسید چه بلایی بر سرِ قلمِ همیشه سبزم آمده و چرا هیچ مکتوب نمی‌کنم؟ لبخندِ کمرنگِ دائم‌ التکرار که بر صورتم نشست دهان باز کردم که بگویم از یاری نکردنِ کلمات و بی‌اعتناییِ روزها. خواستم رازِ دفن‌ شدنِ هر بارۀ صدها کلماتِ گفته و نوشته نشده را فاش کنم. می‌خواستم بگویم که سینه پر از کلماتِ ریز و درشتِ همیشگی می‌شود و دست‌های لاکردار بی‌هیچ توجهی از تمنایم‌ برای نوشتن، عبور می‌کنند و در آخر هم مجبور به خاک کردنشان در چاله‌های وجود می‌شوم. هر چه باشد ما هم از خاک و گِلیم، شاید کلماتِ مدفون، با آبِ دیده رشد کنند و روزی سبز شوند و تنِ ما هم جوانه بزند.

بیا و بگو می‌بینم‌ که غم میونِ دو تا چشمونِ قشنگت لونه کرده، حالا چیکار کنیم غم مهاجر بشه و این چشمآ برق بزنه و بخنده ؟ هوم ؟

داری چی گوش میدی ؟ رویامو‌.. رویامو‌ گوش میدم.