[ سی و سی‌ُ یکِ آبان ماهِ چهارصد و دو * ] بمونه اینجا، از یه تجربه‌ی مفیدِ دلنشین.

و آنگاه که زبان قاصر از سخن گفتن و ترکیبِ کلمات و جملات شد ، پای چشم‌ها به میان آمد .

ملایمِ ملیح ؛ *

از چشم‌هایِ نیمه درخشانش، غمی امیدوارِ مایوس می‌چکید. خواستم آغوشِ امن را برایش باز کنم، سنگینیِ فاصله‌ی دوست نداشتنی را بر دوشم افزود و.. خمیده و خمیده‌تر* از فاصله‌ای دورِ نه چندان درازِ پُر تناقض، آغوش گشودم، غمِ دیرینه‌اش را دو نیم کردم و نیمی را بر دوش کشیدم و حالا وقتِ ادامه دادن فرا رسیده بود !

-

اما عزیزِ من. اگر روزی رشته‌ی لغاتِ بینمان به دست باد افتاد، مرا دائما نگاه کن؛ من تو را می‌خوانم.

برای روزهای آبی‌تر از آبی. *

شب‌ها نیازِ آدمی به شنیدنِ کلیشه‌های پُر تکرارِ آروم کننده‌ بیشتر می‌شه. اگر غمِ بی‌انتها ساکنِ دل، و دلتنگی، رنجِ این سیاره‌ رو برات بیشتر کرده؛ منم همینطور عزیزِ من، منم همینطور.

-