[ اما زندگانی بود. "او" ]

میم‌ الف ه‍ ؛ مآه‌.

عزیزِ ماندگارِ من؛ دست‌هایت شبیه به بوسه‌هایی‌ست‌ که در ایامِ کودکی، وقتی با گریه‌ای‌ عمیق به سراغِ مادر می‌آمدم و از زخمِ روی زانو شکایت داشتم، به جای مرحم بر تنم می‌کاشت و درد را فراموش می‌کردم.

همه چیز به گردنِ چشم‌های مقصرِ توست؛ ربودی مرا از خویش.

خوشحالم که ایرانی‌ام.

چشمانِ او 00:50 ؛

نامۀ شمارۀ دَه؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۲۳ بهمن ماهِ سالِ دلتنگی . پدربزرگ طبقِ عادتِ دائمی‌اش روی دومین پلۀ دمِ ایوان پارچۀ سفید رنگش را پهن کرد و رادیوی قدیمی و محبوبِ پدرش را هم شبیه به کسی که از جان عزیزتر باشد، کنار خود نشاند و به آوای خوشِ شجریان گوش سپرد که از عمقِ جان « یارم به یک لا پیرُهن » می‌خواند و دل می‌بُرد. فرصت را غنیمت شمردم و دو فنجان چای لب‌سوز ریختم و با لبخندِ ملیحِ همیشگی گوشۀ راستِ پلۀ دوم نشستم و چای را تعارف کردم. لبخندِ کوچکی کنجِ لبش جا خوش کرد و بعد از دمی سکوت کردن، رسید آنچه می‌خواستم و گفت: می‌بینی بابا جان؟ شجریان از یارِ رعنا نغمه سر میده. حرف را در دهان مزه مزه کردم و کمی بعد پرسیدم: عمیق بود عشقتون ؟ بلند بلند خندید و کِش‌دار گفت : اووَه، چجورم‌ بابا جان! اون روزا پای عشق که وسط میومد دل و جون و ایمونتو‌ با هم می‌سوزوند، الان ولی.. کمیابه این سوختن و ساختن‌ها. شجریان می‌خواند و من شعلۀ دل را برافروخته‌تر می‌کردم که پدربزرگ فنجان چای را برداشت و آرام زمزمه کرد: مراقب دلت باش بابا. بهش بفهمون یا گیر نکنه اینور و اونور یا اگه تله به دام افتاد عمیق بیفته و فکرِ رفتن از تله، بپره از سر. او جرعه جرعه چای می‌نوشید و من ذره ذره فکر می‌کردم که چه عمقی در این آتش نهفته که دل، هوای کویِ تو از سرش نخواهد پرید.

[ اَهلیِ دیگری؟ ]

چقدر شعبان دوست داشتنیِ.

در خلق حسین‌‌بن‌علی بی‌همتاست، این تافته را خدا جدا بافته است🤍.