[ دال، واو، سین، تِ دارمَت‌. ]

- 00:43 : )

نامۀ شمارۀ دوازده؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۱۵ اسفند ماهِ سالِ دلتنگی . سلام عزیزِ دور از آغوش. گوشۀ حجره‌ای همیشه ساکت قلم به دست گرفته و از دلِ بی‌رمقی‌ که فاصلۀ کذاییِ دست‌هایت تا شقایقِ گیسویم را فریاد می‌زند، می‌نویسم. روزِ گذشته که بارِ سفری چند روزه بستید و بی‌خداحافظی مرا در این بحبوحه‌ و آشوب رها کرده و رفتید، دل در میانِ سینه گرفت و ابرِ سیاهِ چشم‌ها طوفان به پا کردند و کم نزاشتند و من هم آبِ دیده را بدرقۀ راهتان کردم که زودتر بازگردید‌. توصیفِ حالِ ما که تَه ندارد اما بهتر این است که زودتر با بویِ بهار بازگردید‌ که جانِ تازه بگیریم و زبانم لال شقایقِ زندگی پژمرده نشود. راستی، هوا کمی سردتر شده، مبادا حواس‌پرتی کنید و مراقبت را کنار بگذارید.

ظهرتون بخیر🤍. لازم دونستم یه مطلبی رو گوشزد کنم و امیدوارم که باز هم تکرار نشه. تمامیِ مطالب و نوشته‌های عیون، توسطِ من [ مَحان ]، نوشته شده و اگر من اسمم رو پایین نوشته‌ها قید نمی‌کنم دلیل بر این نیست که اجازه داده باشم کسی نوشته‌ها رو به اسم خودش ثبت کنه که به شدت کار ناشایسته و بی‌ارزشیِ. ممنون که رعایت می‌کنید!

یعنی چی که نشد منو بزاره تو کوله‌ـش بِبَره ؟

اینو بشنو، خب ؟

عزیزِ ماندگارِ من؛ صدایِ قرار‌بخشت را از دور عمیق بوسیدم و پروانه‌های ارغوانی‌اش‌ را به خانۀ دل راه دادم که بمانند و آرام آرام تسکین دهند این منِ رنجورِ دور از تو را.

و آن مژه‌های بلند را ؟

به مادر بزرگ گفته بود با کلافِ کاموایِ خیالَت که رنگِ سبزِ زیتونی را در آغوشِ خود کشیده بود، شال گردن ببافد. امروز به وقتِ سوزِ سرما و طوفانِ ملالت، خیالِ گرم‌ِ دل‌انگیزت‌ را به گردن انداخت، زیبا‌تر از همیشه بنظر می‌رسید. دخترِ درونِ آینه را می‌گویم.