حرف‌های کوتاه و بلندش را در هاله‌ای از ابهام و دوراهیِ گفتن‌ها و نگفتن‌ها نهاده بود و لب از هم باز نمی‌کرد که آن‌ها را ادا کند. او و حرف‌های خسته‌‌ی‌ گِل‌آلودش را به آغوشِ امنِ آرام دعوت کردم که تلاطمِ درونی‌اش فروکش‌ کند و کمی از آشفتگی‌هایش‌ کاسته شود که مبادا سنگ شوند و در گلو بمانند و خفگی خطِ پایانِ این حیات باشد؛ مبادا اشک شود و بی‌صدا و ساکن از چشم‌هایی پایین بریزد که همیشه حرف‌های‌ زیادی داشتند و من، خط به خط همه را می‌خواندم. گیسوی بلندِ منِ در بغل را، پشتِ گوش زدم و گفتم: هیچ چیز را به بعد نسپار عزیزِ من؛ "بعد" را هیچ احساسِ عمیقی هم جواب‌گو‌ نیست. بعد، بارانِ نادرِ بهاری بند می‌آید. بعد، برفِ یک‌دستِ زمستانی ذوب می‌شود. بعد، زمانِ درست، با پایانِ تلخ روبوسی می‌کند. بعد، آدم‌های در انتظار، ذوقِ بی‌اندازه‌شان‌ کور می‌شود. بعد، احساساتِ عمیق به سطح می‌رسند. بعد، گذرِ عمر کیلومتر بر ساعت می‌شود و همچون اسبِ تیزپا می‌دود‌. بعد، قهوه‌ات‌ یخ می‌کند و چای از دهان می‌افتد. بعد، خستگی‌های انباشته مداوا نمی‌شوند‌. بعد، گیسوی بلندت، سپید می‌شود و بعد، دیر خواهد شد.

دلم میخواد یه کودکِ سه چهار ساله باشم که یه بغل مُـهر برداشته و داره تو رواق حرم بدو بدو می‌کنه و هیچکس هم بهش چیزی نمیگه و قربون صدقش هم میرن و خوراکی هم میدن بهش و پتو نـَرمالو هم پیچیدن دورش که سرما نخوره و خادما هم پرِ پشمکیِ سبز هم میکشن به کَله‌ش و نهایت دعا کردنشم اینه که خدایا اون یویو چراغ‌دار دَکـه رضوی رو باباش براش بخره. دنیای بزرگسالی بمونه برای مابقی اشرف‌های مخلوقات.

خطوطِ روی چهرۀ آدم‌ها‌ پر از حرف‌های نا‌گفته‌ای‌ست‌ که در بینِ ایامِ نقش بستنِ این رشته‌های پُر قصه، در سینه مُهر و موم کرده و نگاه‌ داشته‌اند. خطوطِ ریز و درشتِ عریض و طویل را بخوانید؛ آن‌ها نیاز به خوانده شدن دارند.

از اونا که چند سالِ توی پلی لیست‌ـه ؛

کاش میشد نوارِ زندگی رو بزنیم یک ماه عقب‌تر و ماه رمضون از اول شروع بشه.

و شب را آفرید تا به خودِ اصلی‌مان رجوع کنیم.

آدمیزاد نمی‌تواند به راحتیِ کودکی‌اش زنده بماند، راهِ پرپیچ‌ و خمِ زندگی را همچنان ادامه دهد و صبح‌های به اصطلاح دل‌انگیز را چشمِ دوباره به این جهان بگشاید، مگر با وجودِ دلیل و استدلالی که او را سرپا و سرزنده نگاه دارد و به نمایشِ دیگران بگذارد؛ در این زندگانی، دلیل اوست و استدلال، دوست داشتنش.

عیدِتون مبارك🤍؛

از‌ لحاظِ روحی، به دو تا پتو، چند تا بالش، کُلی خوراکیِ محبوب و یه فیلمِ مطلوب نیاز دارم برای ثبتِ ساعاتی با تیترِ دل‌انگیزِ "شبِ دوست‌داشتنی".

نامۀ شمارۀ چهارده؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۲۲ فروردین ماهِ سالِ دلتنگی . عزیزِ ایامِ بی‌تابِ بی‌قرار سلام؛ امید است که احوالِ اخیرِ این عزیزِ جان، نیک باشد. از جنابتان درخواست کرده بودیم که دو دست را به رویِ بی‌طاقت‌مان بگشایید‌ و به این استفهام، پاسخی‌ دهید که با کدام ادبیات می‌توان آغوشتان را نامِ درخور و زیبنده نهاد و وصف کرد؟ به کدام مقام و مقر می‌توان تشبیه کرد و با کدام تحیت و ثنا می‌توان حضور و وجودش را دائمی کرد؟ ما که زیاده خواه نبوده‌ایم و نیستیم اما آغوشِ شما، آغوشِ بی‌مثالی‌ست‌ که با بغل در تضاد به سر می‌برد. بغل را برای عموم می‌گذارند و آغوش را خواص با دل و جان پذیرا می‌شوند. تفاوتی عظیم است میانِ این دو دوست‌داشتنی. می‌شود سهمِ ما تماما آغوش باشد و وقت و بی وقت هم نشناسد؟ نمی‌دانم چه تفسیری در میانِ حدفاصلِ دو شانه‌‌تان نهفته‌ست‌، اما همچون نجات دهنده‌ای‌‌ست که مرا از طوفانِ روزمرگی‌های‌ کُشنده‌ و کسالت‌بار‌، رها می‌کند.

گوش میدم، بهار میشم ..

گاهی اوقات [ که بخشِ بزرگی از زمان را هم اِشغال می‌کنند ] واژه‌های ناتوان حقیرتر از آنَند‌ که احساسِ خالص و غنی را توصیف کنند و در حقارتِ کلمات همین بس، که چشم‌هایش خواندنی‌تر‌ از هزار مفهوم و بامعناتر از هزار معناست.