مولا علی علیه السلام فرمودند: هرگاه دستِ احسانی به سوی تو دراز شد، آن را با احسانی افزون‌تر، پاداش‌ ده. سلام و نور.✨ این یک دعوت‌نامه‌ست‌، برای انجامِ یک کارِ خیرِ خداپسندانه، توی روز عیدِ غدیر. [ قصد داریم به مناسبتِ عید غدیر و ولایتِ امیرالمومنین علیه‌السلام، به کمکِ شما عزیزان، چندین بسته‌ی پُر بارِ معیشتی رو بین نیازمندان توزیع کنیم و دلشون شاد بشه. ] پس بسم الله بگو و دستِ یاری برسون که با کمکِ تو، لبخند به لبِ خیلیا‌ میاد و همین یک لبخند، هم این دنیا رو می‌سازه، هم اون دنیا رو. شماره کارت جهت واریز کمک‌های قشنگتون:

۵۸۵۹۸۳۱۰۳۹۴۴۷۲۴۷

به نام مهدی جوکار. [ بزنید روی شماره کارت کپی میشه. ] ممنونم که بی‌توجه از این پست عبور نمی‌کنی🤍:) اگر دوست داشتید هم، فور کنید.

یا علی میگی دیگه، مگه نه عزیزِ من ؟

شانه به شانۀ دوست داشتن.

- التماسِ‌دعا🤍.

ماذا وجد من فقدک ؟ چه دارد آن کس که تو را ندارد ؟

عزیزِ ماندگارِ من؛ من و دل، چه می‌دانستیم روزگاری قرار است آشنای دیرینۀ صبرِ ناشی از گذرانِ دلتنگی شویم. چه می‌دانستیم که می‌توانیم آن را به مانندِ عصار‌ه‌ای‌ بنوشیم و دائم الشوق شویم؟ ما فقط دل سپردیم، تا به نگاهی متحول شود و در انتظارِ شقایقِ حیات‌بخشِ دست‌هایت، امروز را به فردا گره زدیم.

نگاهم را از نورِ آفتابِ عبور کرده از پنجرۀ‌ اتاق، برداشتم و به برگ‌های سبزِ پیچکِ تشنۀ پشتِ پنجره دوختم‌. او گوش تیز کرده بود که حرف‌های بیرون نیامده از دهانم را بشنود. اویِ درونِ آینه را می‌گویم. لحظه‌ای نگاهش کردم و گفتم: عجیبه مآهی! آدم توی تابستونم‌ می‌تونه یخ بزنه از سرما. قدری به ذهنِ بی‌منطق و حرفی که زده بودم خندید، دیوانه‌ای‌ نثارم کرد و گفت: حرفا می‌زنیا‌! مگه اینکه بریم توی یخچال جا خوش کنیم و درشو‌ ببندیم که توی این گرما یخ بزنیم دختر. دستم را کمی بالا آوردم به تلاقیِ نور و انگشتانم لبخند زدم. [ اشتباهت‌ همینجاست دیگه، همه چی که این تن نیست. گاهی وقتا روحت یخ می‌زنه، وقتی بغلی، دستی، حرفی، ندایی و نگاهی که باید، کنارت نباشه. اونوقت اول تابستون و وسطِ تابستون و آخرِ تابستون نداریم دیگه، یخ می‌زنی‌. ]

ایام ؛

پرسید: اسمِ این ایام رو چی میزاری ؟ کمی به عکس‌های ثبت شده‌ی‌ فیروزه‌ای و لبخندها و چشم‌های به ذوق نشسته نگاه کردم و کمی هم به بغضِ دلتنگِ مانده در گلو که برای نزدیک‌ترین‌ها در راهِ نفس، لنگر می‌انداخت و شب‌ها گذر نمی‌کرد. روی آخرین عکسِ ثبت شده‌ی سعدیه‌ کمی زوم کردم و گفتم: آبی؛ آبی بودن این چند روز. اصلا خاصیت رنگِ آبی همینه. یبار دست تو دستِ فیروزه‌ای شاد میاد و اشتیاقِ براق رو می‌ندازه‌ توی عمقِ دوتا چشات. یبار همراهِ سورمه‌ای‌ میاد که ابرای‌ تیره پشتِ شیشۀ‌ چشات کمین‌ کنن و تا تقّی به توقّی بخوره، ببارن. یبار جاش رو میده به آبیِ آسمونی، لبخندِ ملیح میشه و می‌شینه‌ کنجِ لبات. پس، آبی بودن این ایام.