-

از پاییزِ پر غصه ، همیشه دلتنگیِ بی حد و اندازه‌ش نصیبِ ما میشد . نارنگیا‌یِ خوش عطر و تازه سهمِ اونی میشد که دلتنگیِ خطرناکِ پاییزی تا بیخِ گلوش لنگر ننداخته بود و خش خشِ نارنجی و زردِ برگایِ پر ماجرای روی زمینم ، نصیبِ قدم‌ زدنای این و اون میشد . میگم حالا پاییزِ غم‌انگیزُ ولش کن ، از خزونِ مژه‌هات چخبر ؟

ماها کاسه‌ی صبرمون از اوناست که "چند سایز جا باز کرده" .

از اون دسته‌ای که باعثِ پیدا شدنِ خطِ لبخند میشه.

صبح ، از باز شدنِ چشم‌هایی همیشه آشنا آغاز میشد .

-

برای روزهایِ پُر از سکوت و آسمانِ پُر ابر و زمینِ باران دیده و.. آرامش. *

پرسید اگه یه روزی از لا به لایِ روزای معمولیِ زندگی گمم‌ کرد ، کجای‌ این جهانِ سراسر رنج پیدا میشم ؟ گفتم اگه توی این شهرِ شلوغ ، گمشده‌ت من بودم ، توی عمقِ کلماتِ حک شده‌ روی کاغذای کاهیِ قدیمیم‌ پیدا میشم . یه نگاه به ساعتِ چوبیِ توی دستش انداخت . مثلِ همیشه وقتِ بی‌وقتی‌ رسیده بود و باید می‌رفت . همیشه تیک تاکِ ساعت زود می‌گذشت و وقت تنگ بود . آخر سرم که وقت ، تنگ بود و دل ، تنگ بود و هوای موندن نبود ؛ نپرسیدم اونو کجای این جهانِ سراسر رنجِ بی‌گنج میشه جُستش‌ ؟

-

[ سی و سی‌ُ یکِ آبان ماهِ چهارصد و دو * ] بمونه اینجا، از یه تجربه‌ی مفیدِ دلنشین.