گفت: چون سقراط در نزع اوفتاد بود شاگرديش، گفت اي اوستاد چون کفن سازيم، تن پاکت کنيم در کدامين جاي در خاکت کنيم؟ گفت: اگر تو بازيابيم اي غلام، دفن کن هر جا که خواهي والسلام... من چو خود را زنده در عمري دراز؛ پي نبردم، مرده کي يابي تو باز؟!

راه رفتن را یاد گرفتیم، تا دویدن را بلد شویم. دویدن را یاد گرفتیم، تاراهی برای زودتر رسیدن بیابیم. دویدیم و دویدیم و دویدیم بی آنکه بدانیم سهم ما از زندگی فقط دویدن بود، نه رسیدن!!!

ای آرزوی آرزو آن پرده را بردار ز رو مستان سلامت می کنند آن کس که تو را دارد از عشق چه کم دارد؟ وان کس که تو را بیند ای ماه، چه غم دارد؟

به سرو گفت کسی: میوه‌ای نمی‌آری؟ جواب داد که: آزادگان تهی‌دستند، به راه عقل برفتند سعدیا بسیار، که ره به عالم دیوانگان ندانستند...

تا مردم گمان نکنند دیوانه‌ای، ایمانت کامل نمی‌شود... _حدیث عشق_

چه خوش صید دلم کردی، بنازم چشمِ مستت را... که کس آهوی وحشی را از این خوشتر نمی گیرد، خدا را رحم ای منعم، که درویش سر کویت دری دیگر نمی داند، رهی دیگر نمی گیرد، بیا ای ساقی گلرخ، بیاور باده‌ی رنگین؛ که فکری در درون ما از این بهتر نمی گیرد، میان گریه می خندم؛ که چون شمع اندر این مجلس، زبان آتشینم هست لیکن در نمی گیرد...