شب از جنگل شعله ها می گذشت، حریق خزان بود و تاراج باد، من آهسته در دود شب رو نهفتم، و در گوش برگی که خاموش می‌سوخت گفتم: مسوز این چنین گرم در خود مسوز، مپیچ این چنین تلخ بر خود مپیچ، که گر دست بیداد تقدیر کور، تو را می دواند به دنبال باد؛ مرا می دواند به دنبال هیچ...

میخواهمت، بمان، میجویمت، مرو، سرگشته ام چو باد، میخواهمت، بمان... اگر از غروب رویت هوسم کند شکایت، وگر این خیال واهی برد از سرم هوایت، دگر روا نباشد که نظر کنم به سویی! به که گویمت چه بودی... مگر از تو دل ربودم؛ که من از منم ربودی؟!

بزرگترین میراثی که برای فرزندانم می‌گذارم این است که: هرگز وجود نخواهند داشت...

حالم از شرح غمت افسانه ایست چشمم از عکس رخت بتخانه ایست بر امید زلف چون زنجیر تو هی بسا عاقل که چون دیوانه ایست دل نه جای توست آخر چون کنم در جهانم خود همی ویرانه ایست نازنینا رخ چه می پوشی ز من آخر این مسکین کم از بیگانه ایست خستگانت را شکیبایی نماند یا دوا کن یا بُکش یک بارگی

وقتی مامان بزرگت میگه: انگاری یه مامان بزرگ ۱۵۰ ساله‌ای :) بعد میگه: حتی اونم اینطوری نیست که تو اینطوری :)