چه خوش صید دلم کردی، بنازم چشمِ مستت را... که کس آهوی وحشی را از این خوشتر نمی گیرد، خدا را رحم ای منعم، که درویش سر کویت دری دیگر نمی داند، رهی دیگر نمی گیرد، بیا ای ساقی گلرخ، بیاور باده‌ی رنگین؛ که فکری در درون ما از این بهتر نمی گیرد، میان گریه می خندم؛ که چون شمع اندر این مجلس، زبان آتشینم هست لیکن در نمی گیرد...