خیلی سنگین بود ، کمرم رگ ب رگ شد..😕 😆

ماه‍ را گم نکنی! سلام امام زمانم...❤️ #امام_زمان @Parenthood

خب الحمدلله☺️ @Parenthood ‌‌

🎥 بیایین اول صبحی یه ویدیو ببینیم بعدش تصمیم بگیریم امروز رو یه جور دیگه برنامه ریزی کنیم 😉 #امام_زمان #اسرائیل #اسلحه @Parenthood

امام خامنه ای: به اعتقاد من، امروزه ذکر مستحبی بعد از نماز ما، کار فرهنگی و جهادی در فضای مجازی است. ✍پس عذاب وجدان نگیرید که زیاد گوشی📱 دستتونه و بدونید که الان این گوشی اسلحه ی من و شماست ! فقط حرف من اینه که به سمت خودتون شلیک نکنید 😂 همین!! @Parenthood

آدم که اسلحه شو زمین نمیزاره😂

🎥تفاوت را حس کنید بالایی: جناب دکتر 😎 پایینی: آخوند شیش کلاسه...😒 @Parenthood

🎥بهش میاد ساختش آسون باشه مامانا دست ب کار شید😉 @Parenthood

🎥 اگه تو کشور ریزش هایی داریم رویش ها رو هم تو کشورهای دیگه ببینید 😌 🔹سردار سلیمانی: برادران، رزمندگان، یادگاران جنگ؛ یکی از شئون عاقبت به خیری «نسبت شما با جمهوری اسلامی و انقلاب» است. والله والله والله از مهمترین شئون عاقبت به خیری همین است. والله والله والله از مهمترین شئون عاقبت به خیری، رابطه قلبی و دلی و حقیقی ما با این حکیمی است که امروز سکان انقلاب را به دست دارد . #امام_زمان #امام_خامنه_ای #اسرائیل @Parenthood

❣ سلام امام زمانم ❣السلام علیک بجوامع السلام 🌱قبله نمای دل می چرخد و به سمت مسجد جمکران می‌ایستد. دنیا در انتظار توست... 🌸اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَليِّکَ الفَرَج🌸 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌@Parenthood

سال 64 در اردوگاه شماره ی 9 رمادی بودیم. بهانه جویی ها و آزارهای نگهبانان بی رحم به حدی بود که به ناچار دست به اعتصاب غذا زدیم. آن ها باز دست بردار نبودند. با بازرسی های پی در پی از وسایل شخصی، ما را کلافه کرده بودند. همه چیز را به هم می ریختند و اگر مهر نماز یا نوشته ای به دست می آوردند، صاحب آن را به زندان می انداختند. من یک جانماز زیبا را گلدوزی کرده بودم که طرح یک گنبد و بارگاه با چهار گلدسته و در پایین آن دستی در حال قنوت قرار داشت که روی آن این آیه ی قرآن گلدوزی شده بود: " ربنا افرغ علینا صبراً و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین. " آن ها در حال تفتیش به کیسه ی انفرادی من رسیدند. تا گروهبان عراقی کیسه را خالی کرد، چشمش به پارچه ی گلدوزی شده افتاد. زود آن را برداشت و گفت: « احسنت! احسنت»! هنوز تحسین او تمام نشده بود که دیدگانش به آیه ی قرآن دوخته شد و مثل برق گرفته ها خشکش زد. صورتش سرخ شد و داد زد: « روی این پارچه چه نوشته ای؟ این پارچه کثیف است. نوشتن آیه ی قرآن روی این گناه دارد. تو چرا لباس را پاره کرده ای. تو به قرآن هم توهین کرده ای» در همین حال، مشت محکمی به دهان من کوبید و گفت: « حالا بگو ببینم چه کسی کافر است؟ چرا ما را کافر حساب کرده ای»؟ تا آمدم چیزی بگویم، مشت دیگری بر دهانم زد و گفت: « چرا این جا نوشته ای ما را بر قوم کافر پیروز کن؟ ما بودیم که شما را مسلمان کردیم؛ حالا شما ما را کافر حساب می کنید و ... » مشت او بود که بر سر و کله ی من فرود می آمد. حسابی که مرا کتک زد، آرام شد و گفت: « تو باید به جای آیه ی قرآن بنویسی، خدایا صدام حسین را حفظ فرما و ما را به خانه برگردان»! به او گفتم: « این که می گویی، آیه ی قرآن نیست. نوشتن آن اشکال دارد. » او هم گفت: « خوب، اشکالی ندارد من به عربی می گویم تو هم بنویس. » من که از حماقت او حیران شده بودم، خنده ام گرفت. او هم به جرم این که او را مسخره کرده ام، مرا به یک ماه زندان محکوم کرد. راوی: محمددرویشی منبع: کتاب قصه ی نماز آزادگان، صفحه:259 @Parenthood