بعد قرار بود «ابیگیل» رو بخونم که در سال ۱۹۴۲ واقع شده و بعدش هم «گیلیاد» رو که ۱۹۵۰ در زمان جنگ‌های داخلی به وقوع می‌پیونده. در عجبم.

جا داره از این عبارت استفاده کنم که: بعد من این‌جوری بودم که وا.

دارم «قبله‌ی کعبه‌زاد» رو می‌خونم و چیزی که بیشتر از همه باهاش حال می‌کنم اینه که آقای کاشانی در متن کتاب حتی‌الامکان از ملعونین اسم نبرده و به‌جاش از الفاظی مثل 'شخصی' یا 'یکی' استفاده کرده، بعد که پانویس رو می‌بینی متوجه می‌شی کی بوده. :)))

زیادی مشغول خوندنم و حواسم از این‌جا رفته، به راهش می‌ندازم.

دوتا مستند دیدم درمورد مادر روان‌شناسی ایران، دکتر پریرخ دادستان و فروریختم. جالب اینه کل دوره کارشناسی هم چیزی درمورد ایشون به‌جز اسم یکی دوتا کتابی که نوشته‌ن به گوشم نخورده بود.

با کمال تعجب از وقتی مایکل اسکات (رئیسشون) دیگه نیست کمتر بامزه‌ست، باورم نمی‌شه بیشتر خنده‌دار بودنش وابسته به وجود اون بود.

سریال ناریا رو می‌بینین؟ سایکوپث (سامان) به اذن الهی در سریال‌های صداسیما شفا می‌گیره. :)))

قبول دارم خیلی سایکو و روانی بود و واقعا از لحاظ شخصیت پردازی خیلی ایراد داره چون ابدا نمیخونه باهم رفتاراش و حرکاتش و همه چیش اما اگه متعادل تر میساختن سناریوش واقعا بنظرم جالب بود 😭

واقعاً می‌تونست خیلی بهتر باشه اگر به شخصیت‌پردازی‌ها دقیق‌تر می‌پرداختن.

مثلاً هوژان رو به‌عنوان یک نخبه درنظر گرفتن و بعد از اون‌طرف نشون می‌دن که اصلا متوجه نقشه‌هایی که براش کشیدن نمی‌شه چون یه پسر دخترباز با اداهای عجیب و لفظ قلم حرف‌زدن‌های الکی جذبش کرده... یا همون سامان رو اوایل سریال جوری نقشش رو نوشته بودن که یه سایکوپث تمام‌عیار بود و همین‌طور که پیش رفت و کنار هوژان قرار گرفت الطاف الهی شامل حالش شد و تونست عاشق بشه. :))

یعنی انگار نویسنده از «بسط شخصیت» یا "character development" صرفاً یه چیزی به گوشش خورده. تو نمی‌تونی یه شخصیت رو این‌قدر کاریکاتوروار با IQ بالا و EQ پایین بنویسی مگر این‌که حداقل سریالت طنز باشه یا نمی‌شه یه روانی رو برای مخاطب به تصویر بکشی بعد بگی برخلاف بقیه من جوری داستانم رو پیش می‌برم که تبدیل به یک انسان عادی بشه. این اسمش پیشرفت شخصیتی نیست، بی‌دقتی نویسنده‌ست.

https://eitaa.com/6046862/59356 دقیقاً، لازم نبود این‌قدر صفروصدی باشه که مخاطب رو پای سریال بنشونه.