آخه من نمی‌دونم چه اصراریه این‌قدر نزدیک بازیگرها رو نشون بدن، خود سریال یه تبلیغیه برای کتاب، اگه کسی بعد از دیدن سریال مشتاق و کنجکاو شد خب می‌ره کتاب رو می‌خونه و متوجه نزدیکی شخصیت‌ها می‌شه دیگه. 😔🤌

به نظرم بعید هم نیست، چون تا قبل از خبر توقیفش خیل عظیمی اطلاعی از این‌که چنین سریالی داره ساخته می‌شه نداشتن، مثلاً توی ایتا و بین قشر مذهبی هیچ‌کس رو نمی‌دیدی درموردش بدونه یا لااقل درموردش صحبتی نبود و همین مجوز نداشتن باعث شد اکثرا رگ غیرتشون باد کنه و تند تند از این سریال بگن که خودش خیلی انگیزاننده‌ست برای مخاطب که بره ببینه جریان چیه. بعدش هم کارگردان و تهیه‌کننده و پلتفرم نمیان روی اثرشون قمار کنن و بدون مجوز پخش کنن وقتی می‌دونن جلوی پخشش گرفته می‌شه، مگر این‌که بدونن حتماً برمی‌گرده و براشون نفع هم داره.

ولی واقعاً وقتی با اون شرم نیابتی کنار بیای و به شخصیت‌ها عادت کنی خیلی باهاش خوش می‌گذره.

تمومش کردم و احساس موفقیت می‌کنم. 😭✨

بچه‌ها من به طرز غیر برنامه‌ریزی شده‌ای این چند وقت کتاب‌هایی رو می‌خوندم که در بازه زمانی جنگ جهانی اول تا دوم اتفاق می‌افتادن و به طور عجیبی ترتیب زمانی‌شون هم درست بود، حتی کتاب‌هایی که تصمیم گرفته بودم بعدتر بخونم هم از همین پیروی می‌کردن و واقعاً شگفت‌زده‌ام که در واقعیت هم جنگ داره اتفاق می‌افته.(!!!)

اول از همه «در غرب خبری نیست» رو خوندم که در ۱۹۱۸ قبل از پایان WWI اتفاق می‌افته، بعدش «کشتن مرغ مقلد» رو خوندم که در زمان رکود اقتصادی ۱۹۳۵-۱۹۳۸ قبل از جنگ رخ می‌ده، بعد از اون «سووشون» رو شروع کردم که در حین WWII از ۱۹۴۱-۱۹۴۵ در حال روی دادنه.

بعد قرار بود «ابیگیل» رو بخونم که در سال ۱۹۴۲ واقع شده و بعدش هم «گیلیاد» رو که ۱۹۵۰ در زمان جنگ‌های داخلی به وقوع می‌پیونده. در عجبم.

جا داره از این عبارت استفاده کنم که: بعد من این‌جوری بودم که وا.

دارم «قبله‌ی کعبه‌زاد» رو می‌خونم و چیزی که بیشتر از همه باهاش حال می‌کنم اینه که آقای کاشانی در متن کتاب حتی‌الامکان از ملعونین اسم نبرده و به‌جاش از الفاظی مثل 'شخصی' یا 'یکی' استفاده کرده، بعد که پانویس رو می‌بینی متوجه می‌شی کی بوده. :)))

زیادی مشغول خوندنم و حواسم از این‌جا رفته، به راهش می‌ندازم.

دوتا مستند دیدم درمورد مادر روان‌شناسی ایران، دکتر پریرخ دادستان و فروریختم. جالب اینه کل دوره کارشناسی هم چیزی درمورد ایشون به‌جز اسم یکی دوتا کتابی که نوشته‌ن به گوشم نخورده بود.

با کمال تعجب از وقتی مایکل اسکات (رئیسشون) دیگه نیست کمتر بامزه‌ست، باورم نمی‌شه بیشتر خنده‌دار بودنش وابسته به وجود اون بود.