به نام آفریدگار و آموزگارِ قولِ معروف... و سپاس خدای را که کلامِ نیک بر آدمی روا داشت تا او را به تفکر وا دارد... همان نیکو سخن که باری‌تعالی، سرچشمه‌اش به وحی جاری ساخت و آن را بر زبان رسول گرامی‌اش قطره قطره فرو فرستاد تا بر عقل و دانشِ بشر جوانه‌های اندیشه، سبز گردد... آری، قولِ معروف، کلامی نکوست که بنده را فکرت آموزد و خلوتِ انسی میان خود و خِرَد فراهم آورَد... و این «قولِ معروف»، آینهٔ خلوتگهِ اندیشه‌های خِردِ خُرده‌پای این بندهٔ کمترین است... بدان و هشیار باش که کلامِ هر بنده‌ای را که به عقلِ خویش سخن گوید -نه به وحی-، نقد و نظر باید... پس اگر قولِ معروف را به نطقِ مجهول می‌بینی، به همان قولِ معروف که شایسته می‌دانی، لطف و مرحمت نموده و نقد فرما... که بشارت است بر آن‌که سخن‌ها گوش فرا دهد و تعقل کند و بر نیکوترین سخن راه پیماید. به قولِ عنصرالمعالی: «... از آموختن و سخنِ نیک شنودن، ننگ مدار تا از ننگ برسته باشی ... چیزی که ندانی بیآموزی و این تُرا به دو چیز حاصل شود: یا به کار بستنِ آن چیز که دانی... یا به آموختنِ آن چیز که ندانی» (قابوس‌نامه) 🔸 💬 قول معروف | علیرضا رنجبر @Qmar71 🔸