قرآن خواندن سر مقدس امام حسین (علیه السلام) از معجزات روشن آن حضرت به شمار می رود.
در آخرین لحظات که سپاه دشمن بر امام حسین یورش بردند توسط سنان ابن انس سر امام از تن ایشان جدا شد و سر حضرت توسط خولی به نزد ابن زیاد در کوفه برده شد.
بعد از چند روزی که سرهای شهدای کربلا به همراه کاروان اسرا در کوفه بود عبید الله دستور داد که اسرا و سرهای شهدا را به همراهی 500 نفر نیرو به شام به نزد یزید ابن معاویه بفرستند.؛ در حالیکه سرهای شهدا در میان تمام کوچه ها و قبیله های کوفه بگردانند.
زید ابن ارقم روایت کرده است که من در آن روزی که سرهای شهدای کربلا را در میان کوچه ها بر روی نیزه ها حمل می کردند، در میان غرفه ای نشسته بودم که سر بریده امام حسین علیه السلام را که بر فراز یک نیزه جا داشت از برابرم گذشت و در آن هنگام شنیدم که سر حسین بن علی علیه السلام آیه ای از سوره ی کهف را تلاوت می کرد:
أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً (کهف، آیه 9) :
آیا گمان کردی اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟!
تطابق اصحاب کهف با امام حسین علیه السلام
همانطور که می دانیم اصحاف کهف و رقیم جمعی از جوانان خداجو بودند که در عصر زمامداری پادشاهان ظالم و کافری به نام دقیانوس زندگی می کردند و برای حفظ عقیده خود و مبارزه با طاغوت عصر خویش به غاری از کوه پناه بردند که در آن غار 309 سال در خواب بودند:
فَضَرَبْنا عَلَی آذانِهِمْ فِی الْکَهْفِ سِنینَ عَدَداً (کهف، آیه 11) :
پس ما در آن غار سالی چند ، خوابی گران بر آنان مسلط ساختیم.
حضرت می خواهد این نکته را برساند که شهادت من به دست مسلمانان؛کسانیکه من با آنها مذهبم یکی است، کسانیکه به دین جدم رسول الله می باشند و هنوز از رحلت جدم بیش از پنجاه سال نگذشته است، بسیار عجیب تر از داستان اصحاب کهف است.
خواندن آیه ی 9 از سوره ی کهف توسط سر مبارک امام حسین علیه السلام، می تواند اشاره به این نکته نیز باشد که آن حضرت نیز در آن عصر ظلمت خیز و تاریک راه هجرت و مبارزه را در پیش گرفت و البته مبارزه و قیام امام حسین کجا و هجرت اصحاب کهف کجا!
چرا امام حسین علیه السلام بر نیزه آیه ی قرآن را خواند؟
بدون شک سخن گفتن سر مقدس امام حسین علیه السلام یکی از معجزات آن بزرگوار می باشد و این اتفاق دو بار صورت گرفته است؛ یکبار در کوفه و مرتبه ی بعد در شام. این معجزه امر خارق العاده ای است که برای اثبات حق و همراه تحدی تحقق پیدا می کند. سخن گفتن سر مقدس امام حسین علیه السلام برای اثبات حق و حقانیت اوست.
چرا حضرت آیه مذکور را تلاوت کردند:
1.سخن گفتن سر امام حسین علیه السلام نشانه الهی بودن قیام ایشان می باشد چون همگان عاجز از این امر هستند و سر بریده نمی تواند سخن بگوید .
2.احتمال دوم اینکه سر می خواهد بیان کند: هر چند سر از بدن ما جدا کردند و بالای نیزه قرار دادند اما ما هنوز زنده هستیم و حیات ما جاودانگی و همیشگی است .
حرث ابن وکیده میگوید من همراه با کسانی بودم که سر حسین بن علی را حمل می کردند شنیدم که می فرمود:
أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً (کهف، آیه 9)
خواندن آیه ی 9 از سوره ی کهف توسط سر مبارک امام حسین علیه السلام، می تواند اشاره به این نکته نیز باشد که آن حضرت نیز در آن عصر ظلمت خیز و تاریک راه هجرت و مبارزه را در پیش گرفت و البته مبارزه و قیام امام حسین کجا و هجرت اصحاب کهف کجا!
من در خودم شک کردم که آیا من دارم صدای ابی عبد الله را می شنوم ؟حضرت به من فرمود: ای فرزند وکیده آیا نمیدانی که ما ائمه نزد پروردگارمان زنده هستیم؟
3.احتمال سوم این است که حضرت می خواهد این نکته را برساند که شهادت من به دست مسلمانان؛ کسانیکه من با آنها مذهبم یکی است، کسانیکه به دین جدم رسول الله می باشند و هنوز از رحلت جدم بیش از پنجاه سال نگذشته است، بسیار عجیب تر از داستان اصحاب کهف است.
منهال بن عمرو می گوید: سر امام حسین (علیه السلام) را در دمشق دیدم که این سخن را گفت:
اعجب من اصحاب الکهف قتلی و حملی: یعنی به شهادت رساندن من و بر نیزه کردن سرم از امر اصحاب کهف عجیب تر و شگفت انگیز تر است. من پسر دختر پیامبر هستم که مرا و اصحابم را بین دو نهر آب با لب های تشنه سر بریدند و به شهادت رساندند.
کلام آخر
امام با این اعجاز می خواست ثابت کند که حق هرگز نابود نمی شود و همیشه زنده است.
منبع:تبیان
دانشنامه قرآن کریم
@Qoranekarim
#ارتباط_امام_حسین(ع)_با_سوره_فجر
چرا #سوره_فجر را #سوره_امام_حسین می نامند؟؟؟؟
👇👇👇
دانشنامه قرآن کریم
@Qoranekarim
پرسش :
چرا سوره فجر را سوره امام حسین ( ع ) نامیده اند ؟
پاسخ :
معرفی این سوره به عنوان سوره امام حسین به خاطر این است که مصداق بارز نفس مطمئنه ای است که در آخرین آیات سوره آمده است. امام صادق ( ع ) به اصحاب خود فرمود: سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود قرائت کنید که این سوره به حضرت امام حسین اختصاص دارد... مقصود از نفس مطمئنه آن حضرت و شیعیان او است ». (1)
در توجیه و تحلیل تطبیق سوره مذکور بر امام(ع) گفته شده است: «ائمه معصومین(علیهم السلام) از این جهت این سوره را سوره حسین نامیده اند که قیام و شهادت آن حضرت درتاریکی طغیان مانند طلوع فجر، منشا حیات و حرکت گردید. خون پاک او و یارانش به زمین ریخت و نفوس مطمئنه آنها با فرمان «ارجعی» و با خشنودی به سوی پروردگار شتافت ... تا از این الهام و جوشش، نور حق در میان تاریکیها بدرخشد و راه حیات با عزت باز شود و پایه های ظلم و طغیان بی پایه گردد و طاغیان را دچار خشم و نفرین کند .»(2) البته در این سوره آیه «و لیالی عشر» است که باز به آن حضرت مرتبط است.
حضرت صادق فرمود: «الفجر هو القائم و لیال عشر الائمة من الحسن الی الحسن و الشفع امیرالمؤمنین و فاطمه ( ع ) و الوتر هو الله وحده لاشریک له ؛ مراد از فجر وجود مقدس حضرت قائم(ع) و «لیالی عشر» امامان از امام حسن مجتبی(ع) تا امام عسکری(ع)اند و شفع امیرمؤمنان و حضرت فاطمه(ع) می‌باشد و مراد از وتر خداوند یکتا است».(3)
----------------------------------------------------------------------------------------------
پی‌نوشت‌ها:
1. بحارالانوار، ج24، ص 93.
2. پرتوی از قرآن،سید محمود طالقانی، ج4، ص 67، با تلخیص.
3. البرهان فی تفسیر القرآن، سید هاشم بحرانی،ج4، ص 461.
دانشنامه قرآن کریم
@Qoranekarim
@Qoranekarim
نامگذاری سوره‌ها بی مناسبت نیست. برخی از سوره‌ها علاوه بر نام معروف خود، عنوان ویژه‌ای هم دارد. سوره فجر یکی از این سوره هاست.
فهرست مندرجات
۲ - امام حسین و سوره فجر
۳ - سنت الهی
۴ - عاقبت امویان
۵ - عاشورا و فجر
۶ - انقلاب اسلامی و سوره فجر
۷ - عاشورا تیغ شب شکن
۸ - علت نام گذاری سوره امام حسین
۹ - سخن مرحوم طالقانی
۱۰ - پانویس
۱۱ - منبع
💠فرمایش امام صادق علیه السلام💠
امام صادق علیه‌السّلام فرموده است:
«سوره فجر را در نمازهای فریضه و نافله خویش بخوانید، که آن، سوره حسین علیه‌السّلام است و به آن رغبت و اشتیاق نشان دهید». (اقرؤا سورة الفجر فی فرائضکم ونوافلکم، فانها سورة الحسین علیه‌السّلام وارغبوا فیها)
[۱]
[۲]
[۳]
💠امام حسین و سوره فجر💠
💠راستی چرا سوره فجر، سوره حسین بن علی علیه‌السّلام است؟💠
مگر در سوره فجر، چه موضوعی مطرح است که با سید الشهدا تناسب دارد؟
در این سوره، به فجر و شبهای دهگانه و به جفت و تاق، و به شب که فرا می‌رسد، سوگند یاد شده است. … یاد کردی است از قبیله یا سرزمین ارم، با آن ساختمانهای بزرگ و قصرهای افراشته پرستون و بی مانند و عذابی که خداوند به قوم ثمود و فرعون طغیانگر و شکنجه گر نازل کرد و بر آنان که در سرزمینها طغیان و فساد فراوان کردند، تا آنکه خدایی که در کمین ستمگران است، تازیانه عذاب خویش را بر آنان فرود آورد و هلاکشان ساخت.
💠سنت الهی💠
و این سنت الهی است که وقتی قومی طغیان و ستم را به اوج رسانند، خداوند زمینه هلاک و نابودی آنان را فراهم می‌سازد. تازیانه‌های ستم فرعونی سالها بر گرده بنی اسرائیل محروم نواخته می‌شد. خداوند، موسای نجاتبخش را مامور رهایی آنان ساخت و فرعونیان در نیل، غرق شدند. قوم عاد و ثمود نیز در فساد و تباهی به نهایت رسیده بودند که خداوند، با صاعقه عذاب و صیحهآسمانی نابودشان ساخت.
💠عاقبت امویان💠
امویان نیز برای نابودی دین خدا، کمر همت بسته بودند و با عترت پیامبر دشمنی می‌کردند. طغیانشان که به اوج رسید، موجی از خون از کربلا به راه افتاد و سلطه اموی را ویران ساخت.
اگر حکومت شوم بنی امیه را، شام مرگ و تیرگی ظلمت به شمار آوریم، نهضت حسینی و خون شهدای کربلا، فجری بود که دیوار ظلمت ظلم را شکافت و روزنه‌ای به روز بیداری و فجر رستگاریگشود.
💠عاشورا و فجر💠
حسین بن علی علیه‌السّلام با عاشورای خویش، فجری از ایمان و عقیده و حریت را در ظلمت ظلم و در سیاهی ستم پدید آورد، آری… فجر امامت و ایمان، در «غسق سلطنت آل امیه»!
💠انقلاب اسلامی و سوره فجر💠
تاریخ انقلاب اسلامی ما نیز نسبتها و مناسبتهایی با این سوره دارد:
سوره فجر، یاد از شبهای دهگانه می‌کند.
شبهای دهه محرم نیز فجر آفرین انقلاب اسلامی بود و ظلمت شکن و ستم سوز.
سوره فجر، از فرعون مصر یاد می‌کند که قدرت و سپاه و سلطه‌ای چشمگیر داشت، که وقتی بینات موسوی از طور تجلی تابید، محو و نابودی فرعون ذی الاوتاد، رقم خورد.
دهه فجر انقلاب نیز، بساط سلطنت طاغوت را در هم نوردید و آن گونه که سید الشهدا، خورشیدی بود که با فروغش، فجر ایمان و جهاد در دلها دمید، امام امت نیز به ایران بازگشت و این دهه فجر ولیال عشر، زوال ابدی سلطه شاهان را رقم زد.
دهه فجر، جان سیراب زمان بود از کوثر « ولایت فقیه ». سوره فجر، سوره پیروزی عدالت مظلوم و نوید صبح صادق صدق و راستی بود.
میان شب ظلمانی و فجر نورانی، درگیری همیشگی جاری است. ولی… آنچه سینه سیاه شب را می‌درد، تیغ سحر و فجر است.
💠عاشورا تیغ شب شکن💠
عاشورای حسینی، همان تیغ شب شکن تاریخ، در سینه ظلمت ستم بود.
آنها هم که در رکاب « خون خدا» جان باختند، جانهای خدایی داشتند و شمع جمعشان حسین بن علی علیه‌السّلام بود، آن نفس مطمئنه الهی!
پایان سوره فجر، خطاب به نفس مطمئنه است، تا راضی و مرضی به سوی خدا بازگردد و در بهشت برین جای گیرد.
در فجر عاشورا، نفس مطمئنه حسینی، به ملکوت خدا و بهشت برین پر گشود. یاران شهیدش نیز هاله مقدس آن فروغ خدایی بودند که به سوی جنت موعود، پر کشیدند.
💠علت نام گذاری سوره امام حسین💠
باز می‌گردیم به این پرسش که چرا این سوره به نام حسین بن علی علیه‌السّلام مشهور است؟
والفجر که سوگند خــدای ازلی است روشنگـر حقـی است که با آل علی است
این سـوره به گفتـه امام صادق علیه‌السّلام مشهور به سوره حسین بن علی علیه‌السّلام است
رمز این نامگذاری را نیز، امام صادق علیه‌السّلام چنین فرموده است:
«حسین علیه‌السّلام ، صاحب نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است. یاران او نیز از دودمان رسالت، در روز رستاخیز از خداوند راضی‌اند. خدا نیز از آنان راضی است.» (فهو ذو النفس المطمئنة الراضیة المرضیة واصحابه من آل محمد هم الراضون عن الله یوم القیامة وهو راض عنهم.)
[۴]
@Qoranekarim
@Qoranekarim
پس پیروان آل محمد، به توصیه حضرت صادق علیه‌السّلام ،در نمازهای مستحب و واجب خویش، سوره «والفجر» را می‌خوانند، که سوره حسین علیه‌السّلام است، تا از او الهام بگیرند، درخشش در ظلمت شب را، شکافتن سینه ستم را، آغازگر بودن روز روشن ایمان و امید را و مبارزه با طاغوت را و… شعله افکندن در خرمن فساد را. این است که «فجر»، سوره حسین بن علی علیه‌السّلام است.
💠سخن مرحوم طالقانی💠
پایان این نوشته را کلامی از مفسر بزرگ مرحوم آیة الله طالقانی قرار می‌دهیم که می‌نویسد:
«… گویا ائمه معصومین سلام‌الله‌علیهم از این جهت این سوره را سوره حسین علیه‌السّلام نامیده‌اند که قیام و شهادت آن حضرت در آن تاریکی طغیان، مانند طلوع نور فجر، از نو منشا حیات و حرکت گردید، خون پاک او و یارانش به زمین ریخت و نفوس مطمئنه آنها با فرمان «ارجعی» و با خشنودی به سوی پروردگار شتافت، تا همیشه از دلهای پاک بجوشد و آنها را با هم پیوسته دارد و الهام بخشد، تا از این الهام و جوشش، نور حق در میان تاریکیها بدرخشد و راه حیات با عزت باز، و پایه‌های ظلم و طغیان بی پایه گردد و طاغیان را دچار خشم و نفرین کند: والفجر… الم ترکیف فعل ربک بعاد…»
[۵]
پانویس
۱.↑ تفسیر برهان، سوره فجر.
۲.↑ مجمع البیان، شیخ طوسی، سوره فجر، ج۱۰، ص۳۴۱.
۳.↑ سفینة البحار، ج۲ ص۳۴۶.۴.
۴. ↑ العوالم، عبدالله البحرانی، جزء امام حسین، ص۹۸.
۵.↑ پرتوی از قرآن، سید محمود طالقانی، ذیل تفسیر سوره فجر، ج۴، ص۸۲.
منبع
دانشنامه کلام و عقاید، برگرفته از مقاله «ارتباط امام حسین با سوره فجر».
دانشنامه قرآن کریم
@Qoranekarim
قرآن و امام حسین (ع)
حسین (ع) شریک قرآن است، به همین دلیل خداوند ویژگی و صفات قرآن را به او ارزانی داشته است.
قرآن، کتاب انسان سازى است، کتابى که انسان ها را بسوی سعادت و کمال هدایت می کند. و حسین (ع) نیز نه تنها شاگرد مکتب قرآن بلکه عِدْل و شریک قرآن است.
این شراکت و همدوشی او با قرآن را پیامبر در حدیث «ثِّقلَین» تبیین نمود.
کتابِ قرآن، صامت است و امام، قرآن ناطق.
رسولُ خدا(ص) در بیانی روشن و آشکار فرمودند: " إنّی تارکٌ فیکم الثّقلین کتاب الله و عترتی لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض ما إن تمسّکتم بهما لن تضّلوا و لن تزّلوا؛ من در میان شما امت دو چیز نفیس وزین و گرانبهایی را باقی گذرنده‌ام که کتاب خدا و عترت من، که اهل بیت من هستند، که این دو هرگز از همدیگر جدا نمی‌شوند تا وقتی که بر من نزد حوض کوثر وارد شوند. مادامی که به این دو تمسک بجویید گمراه نمی شوید و نمی لغزید."
از حدیث شریف ثِّقلَین می توان دریافت که کتاب خدا و عترت پیامبر (ص) اهداف مشترکی دارند. آن دو هدایتگران به حق و طریق رشد هستند و از هرگونه کجی و انحراف فاصله دارند.
دربارۀ قرآن می‌خوانیم: "قرآناً عربیاً غیر ذی عوجٍ لعلهم یتّقون : قرآنی به زبان عربی که هیچ کجی در آن نیست؛ باشد که آنها راه تقوا پویند.
(سورۀ زمر، آیۀ 28) ، دربارۀ حسین (ع) نیز می‌خوانیم که لحظه‌ای از حق به باطل گرایش پیدا نکرد و از آن منحرف نشد: "لم تمل من حق الی باطل : از حق به‌سوی باطل تمایل پیدا نکرد."
یعنی همانطوری که قرآن بشریت را به اسلام رهنمون می نماید، و راه های هدایت و صلاح را برای مردم می گشاید،
💠حسین (ع) نیز هدایتگر مردم به سوی ایمان و تقواست. او از همان آغاز حرکت خود به سوی کربلا ، تنها در اندیشه هدایت کردن مردم بوده است، نه به فکر مقام و ریاست و دنیا و.... .
حسین(ع) در هر موقعیت و هر مکانی، با هر وسیله ای، مردم را و به سوی حیات طیبه و وادی نور، هدایت و راهنمایی می کرد. او در همه لحظات زندگی اش، به ویژه در پیکار قهرمانانه اش با ستمگران اموی و شهادت عاشقانه خویش، معیار شناخت حق و باطل گردید.
قرآن، معجزۀ ماندگار و بیّنۀ روشن و دلیل آشکار الهی است؛ چنانکه خود میگوید: "جائکم بینة من ربکم: دلیل روشن و آشکار از پروردگارتان آمده است." (سوره انعام آیه 157)
💠حسین (ع) نیز حجت آشکار و ماندگار الهی است که هیچگاه فراموش و کم‌رونق نخواهد شد؛ چرا‌که خود بیّنه و حجت آشکار الهی داشت.
در وصف حسین (ع) نیز می‌خوانیم: "گواهی می‌دهم که تو بر حجت آشکاری از طرف پروردگارت هستی.
"قرآن کریم ، روی مسأله الگو دهی، آیات متعددی دارد. در سوره احزاب آیه 21می فرماید: " لَقَدْ کانَ لَکمْ فی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کانَ یرْجُوا اللَّهَ وَ الْیوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکرَ اللَّهَ کثیراً : براى آنها که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد مى کنند، زندگى و عملکرد رسول خدا بهترین الگو و سرمشق است."
خداوند پیامبر (ص) را الگو قرار داد، چرا که روحیات عالى او، استقامت و شکیبایى اش، هوشیارى و درایت و اخلاص و توجه به خدا و تسلط او بر حوادث، و زانو نزدن در برابر سختی ها و مشکلات، هر کدام مى تواند الگو و سرمشقى براى همه انسان ها، خصوصاً مسلمانان باشد.
حسین (ع) نیز همچون جد خویش از همان آغاز حرکت و نهضت خود ، با گفتار و رفتار خود، الگویی را پایه ریزی کرد، که تا قیام قیامت، سرلوحه وسرمشق همه آزاد مردان وآزاد اندیشان جهان باشد.
💠چنانکه خویش نیز در مسیر کربلا ؛ حرکت و نهضت اش را ، الگویی عملی معرفی کرد و فرمود: "حرکت من هم برای شما اسوه و الگوست."
در واقع هنگامی که حسین (ع) با یزید بیعت نکرد و سیستم حکومتی او را زیر سوال برد، و فرهنگ حسینی را قابل بیعت با فرهنگ یزیدی ندانست، این الگو را به همگان ارائه داد. چرا که تفکر یزید، در هر عصر و زمانی ممکن است وجود داشته باشد، و انسانهای آزاده، نباید زیر بار ستم این ظالمان بروند و تن به ذلت و خواری بدهند .
خداوند، عزیز است و قرآن ؛ کتاب و پیام خداوند، نیز همچون صاحب خویش عزیز است؛
@Qoraneka
چنان که در آیه 41 فصلت می فرماید:" ان الذین کفروا بالذکر لمّا جاءهم و انه لکتب عزیز: همانا آنان که به این قرآن که برای هدایت و یادآوری آنها آمد کافر شدند (چقدر نادانند) در صورتی که این کتاب به حقیقت عزیز و شکست‌ناپذیر است."
عزیز به معنای نفوذناپذیر است، و حسین (ع) نیز انسانی خستگی ناپذیر و مبارز بود. همه این فریاد او را شنیده اند که: " به خدا سوگند! نه به شما دست ذلت می‌دهم و نه همچون بردگان فرار خواهم کرد."
در روز عاشورا نیز در جواب درخواست ابن‌زیاد برای تسلیم‌شدن فرمود:
"هیهات منا الذلة: ذلت و خواری از ما دور است."
دانشنامه قرآن کریم @Qoranekarim
@Qoranekarim
هیهات منا الذلة
ابن أبی الحدید، عالم بزرگ اهل تسنن میگوید:
"بزرگ و پیشوای ستم‌ناپذیران جهان که درس غیرت و برگزیدن مرگ در سایة شمشیرها را بر ذلت و خواری به مردم جهان داد، حسین بن علی(ع) بود. او و یارانش که هیچگاه تن به ذلت ندادند."
در این‌باره شاعر عرب، چه زیبا میگوید: " قد غیّرَ الطَّعنُ مِنهُم کُلَّ جارِحَةٍ / اِلّا المکارم فی امنٍ مِنَ الغَیْر : ضربه‌ها [ی نیزه و شمشیر]، تمام بدن آنان را دگرگون ساخت، ولی عظمت روحی و بزرگواری آنان را هرگز دستخوش تغییر نکرد."
قرآن کریم بارها و بارها به معروف فرمان داده و از منکر نهی کرده است. در آیه 71 توبه می فرماید: "مردان و زنان با ایمان ولی (و یار و یاور) یکدیگرند، امربه معروف و نهی ازمنکر می کنند، نماز را برپا می دارند و زکات را می پردازند و خدا و رسولش را اطاعت می کنند."
امام حسین(ع) نیز به عنوان پیشوای مردم، عمر شریفش را در راه امر به معروف و نهی از منکر سپری کرد.
@Qoranekarim
امر به معروف سه مرحله قلبی، زبانی و عملی دارد، که حسین(ع) علاوه بر امر به معروف قلبى و زبانى، عمل به آن را به منتهاى اوج خود رساند. ایشان نه تنها با سخنانش به افشاى جنایات بنى امیّه پرداخت که با شمشیر حق به مبارزه برخاست و تا پاى جان ایستادگى کرد.
حسین(ع) این حرکت خویش را "امر به معروف و نهى از منکر و اصلاح امور جامعه" نامید و در بیان و سخنان خویش، به طور مکرّر از این فریضه بزرگ یاد کرد، و با صراحت، یکى از انگیزه هاى حرکتش را احیاى همین امر مهم شمرد.
شاید بتوان صریح ترین و رساترین تعبیر حسین(ع) در تبیین انگیزه اصلى قیام اش را جمله اى دانست که در وصیّت نامه آن حضرت به برادرش محمّد حنفیّه آمده است.
آن حضرت پس از آن که انگیزه هایى چون هوى و هوس و کسب مقام را از قیام خود دور دانست، چنین نوشت:
@Qoranekarim
"من تنها به انگیزه اصلاح در امّت جدّم بپا خاستم، مى خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به روش جدّم و پدرم على بن ابى طالب(ع) رفتار نمایم!"
هنگامى که امام با سپاهِ "حرّ" رو به رو گشت و بى وفایى کوفیان آشکار شد، برخواست و طىّ سخنانى چنین فرمود: "آیا نمى بینید به حق عمل نمى شود و از باطل جلوگیرى نمى گردد، در چنین شرایطى بر مومن لازم است، قیام کند، و شیفته ملاقات پروردگار (و شهادت) باشد."
حسین(ع) با این سخنان ضمن گوشزد کردن وظایف همه قشرهاى مردم، عزم و اراده خویش را براى اصلاح امور و مبارزه کامل با خودکامگان و ستمگران بنى امیّه اعلام مى دارد، و این مبارزه را مشروط به حمایت آنها هم نمى کند و آماده است جان گرامى خویش را در این راه نیز فدا کند.
لذا در اکثر زیارت نامه های ایشان نیز به همین امر اشاره شده است:" اشهدُ انَّکَ قد اَقمْتَ الصَّلوة و آتیْتَ الزکاةَ و اَمَرْتَ بِالمعروفِ و نَهَیْتَ عَنِ المنکر: شهادت می‌دهم که تو نماز را به‌پا داشتی و زکات دادی و امر به معروف و نهی از منکر کردی."
همان‌گونه که قرآن کریم معجزة جاویدان و ماندگار الهی است که برای تمام تاریخ و همه بشر نازل شده و هیچگاه کهنه نمی‌شود، امام حسین(ع) نیز شهید جاوید و ماندگاری است که هرگز یاد او و اهداف و قیام او نه‌تنها فراموش نخواهد شد، بلکه هر روز زنده‌تر هم می‌شود.
@Qoranekarim
امام صادق(ع) در پاسخ به این پرسش که چرا قرآن بر اثر نشر و گذشت زمان تازه‌تر می‌شود، فرمود: "خداوند تعالی قرآن را برای زمان خاص قرار نداده و برای مردم خاص نفرستاده است؛ پس در هر زمان، جدید و نزد هر گروهی تازه است تا روز قیامت."
با گذشت چهارده قرن از حادثه ی باشکوه عاشورا، ذکر مصیبت و فضایل و مناقب بى شمار حسین (ع) نیز، خستگی ناپذیر است. تا آنجا که می بینیم عزاداری ها و ذکر مصیبت های ایشان، هر ساله بهتر و با شکوه تر از سالهای گذشته برگزار می شود.
و این نشان دهنده این است که حسین (ع) و حادثه عاشورا نیز چون آیات قرآن به زمان و مکان خاصی محدود نمی شوند، بلکه برای همیشه و تا ابد، تازه و باطراوت هستند.
چرا که پیامبر اکرم(ص) فرمود: "از شهادت حسین(ع) حرارت (و عشقی) در دلهای مؤمنان است که هیچگاه سرد نمی‌شود."
دانشنامه قرآن کریم @Qoranekarim