بیخیال تو که برات مهم نیست

منم جوری نشون میدم انگار برام مهم نیست

بهت فکر میکنم و غمگین میشم؛ تو هیچی به جز غم برای من نداری.

من همیشه کسی بودم که اهمیت می‌دادم، افکار مردم چیزی بود که همزمان هم من رو زمین می‌زد و هم بالا می‌برد.

وقتی رفتی، یه سنگینی عجیبی توی ذهن من باقی موند.

تو چشمام نگاه کن و بهم بگو کافی هستم، شاید تونستی یه نوری رو برای اون بخش تاریک وجودم روشن کنی.

اون ریتم، بخشی از ما بود؛ بخشی که مثل زنجیر بهم وصلمون کرده بود.

کاش یه روز بفهمی منم بر خلاف اون ظاهری که برای خودم ساختم، احساساتی داشتم که هر بار با رفتارات و حرفات بهشون آسیب زدی.

تو همون دلیلی هستی که من رو یاد گذشته میندازه.

پایان رو من نساختم؛ اگه دست من بود هیچ‌وقت شروعی نداشت که پایانش این مدلی باشه.

تنفر؟ من تورو مثل آهنگای لیل پیپ میپرستم.

هر کاری که انجام دادم فقط به خاطر این بود که به چشمت بیام؛ با اینکه باعث شد احمق به نظر برسم و هیچ‌وقت نتیجه نداد.

1:32

اگه یه روز بهت گفتم حتی از مادرمم بیشتر دوست دارم مطمعن باش دیگه هیچکس، هیچوقت نمیتونه مثل من دوستت داشته باشه

اگه بخوام وضعیتم رو توصیف کنم میگم شبیه لبه یه پرتگاهه، راه رفتن روش رو همیشه ادامه دادم و هیچوقت از اون بلندی نترسیدم ولی وقتی بهش نگاه میکردم ناخوداگاه یه غم عجیبی وجودم رو میگرفت انگار یه صدایی میگفت تو محکومی به طرد و فراموشی، ولی باز ادامه دادم؛ اما چند وقته خستم، دراز کشیدم کنار پرتگاه و فقط به اون سیاهی خیره شدم، هنوزم دوست ندارم غرق شم توی اون سیاهی ولی دیگه چیزی ازم نمونده که مثل قبل ادامه بدم.

از یه جایی به بعد منم دیگه زندگی نکردم.

زیر این سقف، آرزوهای بزرگی خوابیده.

همیشه یه اتفاقی میوفته که ثابت کنه گذشته وجود داره و ردشون از زندگیم پاک نمیشه.

مگه توی دریا چی کم بود، که به کرم قلاب دلبستی ماهی؟