از یه جایی به بعد منم دیگه زندگی نکردم.

زیر این سقف، آرزوهای بزرگی خوابیده.

همیشه یه اتفاقی میوفته که ثابت کنه گذشته وجود داره و ردشون از زندگیم پاک نمیشه.

مگه توی دریا چی کم بود، که به کرم قلاب دلبستی ماهی؟

شاید یه روزی، یه جایی، تو هم فهمیدی.

هر چقدر میدوئم از اون دنیایی که میخوام بیشتر دور میشم.

تغییر همیشه دردناکه، همیشه.

بعضی شب‌ها، غم فقط برام یه حس نیست؛ دنیایی تاریکیه که توش غرق میشم و سردرگمی تنها چیزیه که من رو میبلعه.

من و تو رو زندگی زمین زد، خودمون زمین نخوردیم.

دنیا با بی رحمی چیزایی که دوسشون داری رو ازت میگیره و حتی زمانی برای گریه کردن هم بهت نمیده

پاشید اون دنیایی که به امیدش تلاش می‌کردیم.

توی این دنیای خاکستری، من و اون تنها کسایی هستیم که تنهایی همدیگه رو درک می‌کنیم‌.

باید از به یاد اوردن خاطرات گذشته خوشحال بشی، نه اینکه اشک بریزی

بزار آهنگ کار خودشو بکنه، چون اگه قطعش کنی فقط فکر و خیاله که باید باهاش زندگی کنی.

این دوران سختی که داره میگذره، یه روز حتی از خاطراتمون هم محو میشه.

دیدی که با بزرگ شدنمون چقدر همه چیز تغییر کرد عزیزم؟ دیگه نه من اون دختریم که میتونی مجبورش کنی مثل خودت زندگی کنه، نه تو اون کسی که زندگیش رو دست افکار پوسیده بقیه میده؛ ولی هنوزم توی چشمات اون دختر کوچولو غمگینی که آرزوهاش رو خاک کرد رو میبینم، همون دختر کوچولویی که منم توی چشمام دارمش.

وقتی میدیدمش انگار گذشته خودم جلوی چشمام بود؛ اون منِ گذشته بود و من از فردی که توی گذشته بودم متنفر.

Four men in uniform To carry home my little soldier "What could he do? Should have been a rackstar" But he didn't have the money for a guitar "What could he do? Should have been a politician" But he never had a proper education "What could he do? Should have been a father" But he never even made it to his twenties What a waste Army dreamers 0:36

ما کنار همدیگه، تنها بودیم.