- این احوال را ببین .. + بوالعجب‌کاری، پریشان‌عالمی، صعب‌روزی .

وقتی دردی رو داروها و پزشک‌ها نمی‌تونن درمان کنن، باید از فردِ تو آیینه بپرسی: چه چیزی رو سال‌هاست بی‌صدا بر دوش می‌کِشی عزیزِ بی‌چاره‌ی من ؟

نه عزیزم، فهمیدم، مسئله‌ای نیست. فقط می‌شود یک آن بروم گل‌ها را با اشک‌هایم آبیاری کنم ؟

تو برگه‌ی ارزیابی اولیه نوشته بود: «مشکل خاصی ندارم، فقط باید با کسی حرف بزنم». ازش پرسیدم: نوشتی مشکلی نداری، پس چرا اینجایی؟ گفت: «می‌خوام داستان ادامه دادن‌هامو برای کسی تعریف کنم. من قهرمان زندگیم‌ام، اما نیاز دارم کسی ببینه قهرمان بودنمو. اومدم که برات تعریف کنم چقدر خوب دووم آوردم.» -روزمرگی‌های‌یک‌روان‌درمانگر

شرایط وخیم است، می‌دانم. می‌گویم خوبم اما نیستم و می‌دانی. می‌دانم و می‌دانی که روحم نیز رو به موت است. فقط برایم کتاب با فنجانی چای بیاور. قول می‌دهم زنده شوم. قول می‌دهم. می‌آوری؟

من به نوعی مازوخیسم دارم، یعنی می‌دانم باز مرا خواهی شکاند، مرا باز ترک خواهی کرد اما همچنان دو دستم را باز می‌کنم و به سمتت می‌دوم، همانندِ کسی که به وطن رسیده. و باز می‌شکنی، می‌شکنم. باز می‌روی، من هم فقط رنج رفتنت را بر خطوطِ کاغذ می‌چسبانم .

من بیش از اینکه از مرگ خود بترسم، نگرانِ آشفتگی و دل‌پریشانیِ اطرافیانم. نگرانِ مکافات و غمی هستم که گریبانِ عزادارانم را می‌گیرد. هروقت به مرگ خویش فکر می‌کنم، فقط تصویری از صورتِ رنگ پریده‌ی مادر و شانه‌های خمیده‌ی پدر و زندگیِ اطرافیانم با کوله‌باری از غم برایم ترسیم می‌شود.

انسان‌های فهیم، عاقل، قدرشناس، قوی، مهربان، خوش‌قلب، ملایم، محافظه‌کار و بسیار با درک؛ انسان‌هایی دردمند بوده‌اند. انسان‌هایی که از دلِ دره‌های عمیقِ زندگی خود را بیرون کشانده‌اند و دچار فقدان و از هم‌گسیختگی شده بوده‌اند، انسان‌هایی که لحظاتی با شانه‌های خمیده و خیره به کنجِ دیوار به فلاکتِ پیش‌رویشان فکر کرده‌اند و بعد، از آن گذر کرده‌اند، انسان‌های غمگین. انسان‌های صبور، با آن لبخندهای غم‌چشیده و مهربان. انسان‌های صبورِ خسته. آن‌هایی که فهمِ عمیقی از زندگی‌شان داشته‌اند، قوی بوده‌اند نه چون توانستند، چون «ادامه» دادند. بله، زیباترین آدم‌ها هستند. و قطعا دست یافتن به این زیبایی، عزیزم، اتفاقی نبوده است.

مادربزرگ پولا و طلاهاشو می‌چپوند لای پَرای بالش، نه که بالش از گاوصندوق امن‌تره، چون آدمیزاد چیزهای مهم و ارزشمند زندگیش تا وقتی پیشِ خودشن احساس آرامش و امنیت می‌کنه. بعد تو می‌ذاری میری و به طور تعجب‌آوری توقع داری خم به ابروهای من نیاد ؟

«اتفاق شکوهمندی حاصل نشد مگر آنکه کسانی به جرات باور کردند که در درون آن‌ها چیزی برتر از آنچه که به نظر می‌آید وجود دارد.» اول عاشقِ خودت باش`

بابام هیچ‌وقت نمی‌ذاشت ماها، با گریه بخوابیم. به مامانم می‌گفت: «فاطمه! یه وقت نذاری بچه با گریه بخوابه‌ها، چون خوابش کابوس میشه و وقتی صبح بیدار بشه پر از غم و حسابی بی‌حاله. از روزها کار کردن هم جانکاه‌تره.» چندبار تجربه‌ش کرده بودی، بابا؟

تا وقتی یکی باهات خوب رفتار نکنه، متوجه نیستی قبلا چه باری روی شونه‌های خمیده و خسته‌ت بوده، چه رفتاری رو تاب میوردی و چه ظلمی در حقِ خودت می‌کردی. تا وقتی از فشار رها نشی، قضاوت نشی، احساس امنیت نکنی، با پات رو زمین ضرب نگیری، ذهنت شلوغ نباشه، متوجه نمیشی چه باری روی دوشت بوده تمامِ این مدت .