مهم اینه که الان زندم دارم نفس میکشم راه میرم، میخندم، حرف میزنم، غذا میخورم، دست دارم، دوستامو میبینم، ورزش میکنم، درس میخونم......
اصلا مهم نیست فردا هستم یا نه همه ی این کارارو میکنم یا نه مهم اینه که امروز زنده بودم و اینکار هارو انجام دادم
این چند وقت اینقدر یسری رفتار های غیر قابل پیش بینی دیدم که خودمم هنوز پشمام ریخته😭😂
اینکه یه روزایی یه بغضی تو گلومه و نمیتونم به کسی بگم تنهایی از نظر روحیم رو بهم یادآوری میکنه