عرض سلام و عصر بخیر حضور همه عزیزان.
الحمدلله والمنة
نائب الزیاره بودم در صحن های با صفای امامین عسکریین
امامین کاظمین
و بین الحرمین
علیهم صلوات الله
استقبال عجیب دوستان گلم از مطالب و نوشته ها و مسابقه حقیقتا بنده رو به وجد آورد.
تک تک کسانی رو که التماس دعا داشتند(با تمام روسیاهیم) توی تمام صحن ها و زیارات و نماز زیارات(اگه ریا نشه) یاد کردم.
فقط دیروز کلی سوالات دوستان بابت خلوتی مرز و چگونگی عبور از مرز و آب و هوا و...
آیا با زن و بچه کوچیک میشه اومد کربلا وووو بازم از این قبیل سوالات پاسخ دادم.
کلی یه نکته ای رو خدمت سرورانم عرض میکنم.
این مسیر، سختی و خستگی داره!
گرما و معطلی داره!
بی حوصله بی طاقت شدن داره!
بی تابی زن و بچه وووو از این سختیهای اینجوری داره.
یه خورده که نه ولی به اندازه کافی حوصله و صبوری و تحمل نیاز داره...
در یک کلام هر کسی تونست عصبانی نشه بزرگترین استفاده رو توی زیارت کرده.
گاهی انقدر سختی و فشار هست که نمیتونی بری کنار ضریح با آرامش زیارت کنی و با اشک زیارت نامه بخونی!؟!
کاش میفهمیدیم که وقتی رسیدیم داخل صحن ائمه اطهار علیهم السلام و اذن دخول به حرم داده شد دیگه همه چی تمومه...
یعنی امام قبولمون کرده
یعنی توجه به ما خواهد کرد.
و میدونه که چقدر سختی کشیدیم!
لذا توجه امام بهمون متفاوت خواهد شد.
بسته به ظرفیتمون پیمونمونو پر میکنه...
هر چی گداتر نزدیکتر
هرچی نیازمندتر به حضرت، توجه و التفات بیشتر.
خدایا بحق اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام هر چی صلاح و خیرمونه بهمون عطا کن.