چه کسی گفته فقط جمعه تورا یاد کنیم؟ باید هر لحظه تو را داد، نه فریاد کنیم! بی تو هر ثانیه تا می شکفد می خشکد... داغ این ثانیه ها را چه قلمداد کنیم.!؟ #امام_زمان #جمعه #انتظار #ویدئو_خط #خط_شکسته به کانال آموزش رایگان خوشنویسی "خط زندگی" بپیوندید. 👇👇👇 ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/Roohollahkhalili59 💠 خط زندگی

#جلسه_پنجم #آموزش_خط_نستعلیق_خودکاری به کانال آموزش رایگان خوشنویسی "خط زندگی" بپیوندید. 👇👇👇 ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/Roohollahkhalili59 💠 خط زندگی

جلسه پنجم دوره آموزشی خط تحریری نستعلیق حروف ف ط ظ هـ

#جلسه_پنجم #آموزش_خط_نستعلیق_خودکاری به کانال آموزش خوشنویسی "خط زندگی" بپیوندید. 👇👇👇 ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ https://eitaa.com/Roohollahkhalili59 💠 خط زندگی

سلام عزیزان هنرجو و علاقمندان به خط تحریری نستعلیق.

فایل بالا جلسه پنجم از سلسله مباحث آموزشی خط تحریری هستش. 👆👆👆 چند مرتبه خوب نگاه کنید و با دقت یاد بگیرید. بعد همین مفردات رو به صورت جداگانه تمرین کنید. پیشنهاد بنده یک روز تمرینه مفرداته. بعد عبارات و جملات سرمشق رو تمرین و بعد از ممارست زیاد آخرین نمونه تمرینتون رو برام ارسال کنید. مثل دفعات قبل لطفا یک نمونه ارسال کنید. متشکرم.

نمونه سرمشق جلسه پنجم آموزش خط تحریری👇👇👇

سلام اگه گفتین این عکسا چیه؟!

یخورده دقت توی عکس هم داشته باشین خوبه! اون صندلیارو میبینید خالیه؟!

بخدا ایکس باکس و گیم نت هم نیست

امروز بعد از مدتها رفتیم سینما🥰

یه فیلم خوب و دیدنی به همراه خانواده که البته فیلمش برای بچه ها و سنین پایین جذابتر بود😍

پاسخ صحیح رو هم فقط سرکار خانم معصومه قلی پور از هنرجویان محترم ارسال کردند. آفرین. 👏👏👏👏

شاخصه های انتخاباتی: رأی دادن به کسی که مردمی نیست ممنوع است. #انتخابات رایگان خوش خط شو با...! https://eitaa.com/Roohollahkhalili59 💠 خط زندگی

#دختر_شینا #رمان #قسمت_پنجاه_شش گفتم: «نترس، طوری نیست. هر بلایی می خواست سرم بیاید، آمده بود. چیزی نشده. حالا هم وقت به دنیا آمدن بچه نیست.» گفت: «قدم! خدا به من رحم کند، خدا از سر تقصیراتم بگذرد. تقصیر من است؛ چه به روز تو آوردم.» دوباره همان حالت سراغم آمد؛ بی حسی دست ها و پاها و بعد خواب آلودگی. آمد دستم را گرفت و تکانم داد. «قدم! قدم! قدم جان! چشم هایت را باز کن. حرف بزن. من را کشتی. چه بلایی سر خودت آوردی. دردت به جانم قدم! قدم! قدم جان!» نیمه های همان شب، سومین دخترمان به دنیا آمد. فردای آن روز از بیمارستان مرخص شدم. صمد سمیه را بغل کرده بود. روی پایش بند نبود. می خندید و می گفت: «این یکی دیگر شبیه خودم است. خوشگل و بانمک.» مادر و خواهرها و جاری هایم برای کمک آمده بودند. شینا تازه سکته کرده بود و نمی توانست راه برود. نشسته بود کنار من و تمام مدت دست هایم را می بوسید. خواهرها توی آشپزخانه مشغول غذا پختن بودند، هر چه با چشم دنبال صمد گشتم، پیدایش نکردم. خواهرم را صدا زدم و گفتم: «برایم یک لیوان چای بیاور.» چای را که آورد، در گوشش گفتم: «صمد نیست؟!» خندید و گفت: «نه. تو که خواب بودی، خبر دادند خانم آقا ستار هم دردش گرفته. آقا صمد رفت ببردش بیمارستان.» شب با یک جعبه شیرینی آمد و گفت: «خدا به ستار هم یک سمیه داد.» چند کیلویی هم انار خریده بود. رفت و چند تا انار دانه کرد و توی کاسه ای ریخت و آمد نشست کنارم و گفت: «الحمدلله، این بار خوش قول بودم. البته دخترمان خوب دختری بود. اگر فردا به دنیا می آمد، این بار هم بدقول می شدم.» کاسة انار را داد دستم و گفت: «بگیر بخور، برایت خوب است.» کاسه را از دستش نگرفتم. گفت: «چیه، ناراحتی؟! بخور برای تو دانه کردم.» کاسه را از دستش گرفتم و گفتم: «به این زودی می خواهی بروی؟!» گفت: «مجبورم. تلفن زده اند. باید بروم.» گفتم: «نمی شود نروی؟! بمان. دلم می خواهد این بار اقلاً یک ماهی پیشم باشی.» خندید و سوتی زد و گفت: «او... وَه... یک ماه!» گفتم: «صمد! جانِ من بمان.» گفت: «قولت یادت رفته. دفعة قبل چی گفتی؟!» گفتم: «نه، یادم نرفته. برو. من حرفی ندارم؛ اما اقلاً این بار یک هفته ای بمان.» رفت توی فکر. انگشتش را لای کوک های لحاف انداخته بود و نخ را می کشید گفت: «نمی شود. دوست دارم بمانم؛ اما بچه هایم را چه کنم؟! مادرهایشان به امید من بچه هایشان را فرستاده اند جبهه. انصاف نیست آن ها را همین طوری رها کنم و بیایم اینجا بیکار بنشینم.» التماس کردم: «صمد جان! بیکار نیستی. پیش من و بچه هایت هستی. بمان.» سرش را انداخت پایین و باز کوک های لحاف را کشید. تلویزیون روشن بود. داشت صحنه های جنگ را نشان می داد؛ خانه های ویران شده، زن ها و بچه های آواره. سمیه از خواب بیدار شد. گریه کرد. صمد بغلش کرد و داد دستم تا شیرش بدهم. سمیه که شروع کرد به شیر خوردن، صمد زل زد به سمیه و یک دفعه دیدم همین طور اشک هایش سرازیر شد روی صورتش. گفتم: «پس چی شد...؟!» سرش را برگرداند طرف دیوار و گفت: «آن اوایل جنگ، یک وقت دیدم صدای گریة بچه ای می آید. چند نفری همه جا را گشتیم تا به خانة مخروبه ای رسیدیم. بمب ویرانش کرده بود. صدای بچه از آن خانه می آمد. رفتیم تو. دیدیم مادری بچة قنداقه اش را بغل کرده و در حال شیر دادنش بوده که به شهادت رسیده. بچه هنوز داشت به سینة مادرش مک می زد. اما چون شیری نمی آمد، گریه می کرد.» #ادامه_دارد📚