حالا فکرکنید،ماجای اون فرد مغرور هستیم

یعنی به اصطلاح،ما مغرور هستیم! چه اتفاقی می افته?!

از نظر دوست و رفیق وآشنا و کل ایهاالناس یه آدم رو مخ و مغرور شمرده میشیم!

اصلا بذارین بدترین اتفاق ممکن رو بگم: اطرافیان ما،همنشین های ما از همنشینی باما تأثیرمنفی میگیرن!

حالا باعثش کیه?! ما🗿

همنشین،روی همنشین تأثیرات خوب و بد میذاره... این رو توی کتاب مطالعات اجتماعی ششم دبستان هم خوندیم،یادتونه?!

البته که کلی حدیث و روایت هم دراین باره وجود داره!

حالا از بحث اصلی خارج نشیم! امم،حالا چطور بفهمیم این اعتماد به نفسه که ماداریم یا غرور?!

آقا اصلا نشونه های غرور چیه کلا?! دچار توهم برتری نسبت به دیگران شدن،قبول نکردن حرف دیگران حتی اگه بدونیم که درسته،بااینکه بدونیم کارمون درست نیست بازم به نصیحت و حرف های دیگران توجهی نکنیم و کارمون رو انجام بدیم و...

به نظرمن،ما انسانها اصلا نیازی به غرور نداریم... اما به اعتماد به نفس تایه حدی که فقط احساسات و حرف های منفی دیگران برامون مهم نباشه خوبه!

آخه،اعتماد به نفس باعث میشه فقط احساسات مثبت بهمون متنقل بشه،ولی غرور سود که نداره هیچ،ضررم داره!

پس کلا غرور فقط باعث اذیت شدن خودمون و اطرافیانمونه:)