نامه‌ای از یک‌سالِ گذشته تا به امشب برای خودم :
هی تو ، سلام !
چطوری ؟ حال دلت خوبه ؟ ببین ، میدونم نه اونقدر که باید نه . اونقدر که شاید نه !
اصلا منو نیگا ، میدونم چقدر داری عذاب می‌کشی چقدر از درد این روزگار بی‌رحم به خودت میپیچی . چه شبا که با یه بغضِ سمج نخوابیدی . وقتایی که به دروغ به همه گفتی خوبی و خب حداقلش تو وانمود کردن این حال خوبه دروغین و کاذب موفق بودی .
اشک هایی که به خودت قول دادی تا نریزی‌شون و بازم تو این کار موفق بودی .
قبول !
حق داری ، اوکی !
ولی دیدی میتونی . .
دیدی شد ؟!
شکستی و باز پاشدی . شکستی ولی تیکه پاره های جونتو دوباره و سه بارِ جمع کردی و با پیروزی رو به همه‌ی حال بدیات یه پوزخندِ محکم و پر مفهوم زدی ! از بی کسی و تنهایی مکان هایی رو تحمل کردی که مدام توشون تحقیر شدی . .
تکرار میکنم ،
تونستی !
قد علم کردی جلوی زخمات دردات .
ادامه بده ،
شجاع باش ،
نترس ،
تو لایق هر چیزی که بخوای هستی ،
روزی هزار بار به خودت بگو منم یه انسانم و حق زندگی دارم !
به حرفا و چرت و پرتای آدمای اطرافت اهمیت نده ، اصلا بیا یه کاری کن دستاتو محکم بزار رو گوشات که نشنوی ، چشمات رو محکم ببند که نبینی . .
تو به همه‌ی اهدافت میرسی مطمئنم .
و اینکه دیگه ،
اگر زخم خوردی ، زمین خوردی ، شکستی ، درد داشتی ، مبادا گریه کنی ! بخند فقط بخند . یه طوری بخند که صدای خنده هات گوش فلکو پر کنه .
در آخر . .
در لحظه هایی که خودت میسازی زندگی کن🌱!)'
خودتو دوست داشته باش♥️(:
تو بهترینِ ممکنی !
-تولدت‌مبارک‌من(:
#تولدم
#بماند‌به‌یادگار
-۲۸ آذرِ پاییز از آن توست .
