ناامیدی از بهترین تله های منه.
چرا؟
چون بهترین مانع برای شروع
بهترین مانع برای داشتن انگیزه
بهترین مانع برای حرکت و تلاشه.
انسانی که امید نداشته باشه،فرقش با یه انسان مرده چیه؟
چرا که انسان ناامید،با وجود فرصت های زیاد،ازشون استفاده نمیکنه.اما کسی که مرده، فرصتی نداره که بخواد اصلا حق انتخاب داشته باشه.
سال جدید،عمر جدید،حتی نفس و دم و بازدم های پیوسته،همه اینا فرصت ان. علی الخصوص برا کسی که هزاران بار طعم شکست منو چشیده.
فکر کن بعد از گناه نفست قطع شه،اما وقتی نشده یعنی فرصت زندگی و جبران داری.
اما آدما اینجور مواقع،به جای قدردانی،و البته به خاطر وسوسه های من، بیشتر خودشونو غرق میکنن و میگن خدا منو نمیبینه. نمیدونن اگه نمیدید خب بهت نفس جدید که نمیداد!
به هرحال
کسی که ناامیده،پاش به گذشته وشکست هاش بسته شده.
همه اش نگاهش به پشت سرشه نه جلوش.
و وقتی به جای نگاه به جلو،نگاه به پشت سر میکنه،فرصت هاشو نمیبینه.
ناامیدی یه طناب محکمه و استفاده از فرصت ها، شل کننده اون طناب محکم ناامیدیه.
پس خوشحالم کسی نتونه از این دام،جون و روح سالمی به در ببره ؛)
@sheitan_graphy
