پاسی‌ازشب‌گذشت.... ظاهراًدرعالم‌رؤیاپدررادید.سراسیمہ‌ازخواب‌بیدارشد وگفت:پدرم‌حسین‌ڪجاست؟...اڪنون‌اورادیدم.  زنان‌اهلبیت‌ڪہ‌می‌ڪوشیدندشهادت‌پدران‌را از ڪودڪان‌پنهان‌ڪنند،هرچہ‌ڪردندنتوانستنداوراساکت‌ ڪنند. خبررابہ‌یزیدرساندند،اودستوردادسربریده‌پدرش‌را برایش‌ببرندتاساڪت‌شود.سرمطهرونورانےامام‌حسین‌ رادرمیانطَبَقجای‌داده،واردخرابہ‌ڪردندومقابل‌رقیہ‌ ڪوچڪ‌قراردادند.پرسید: این‌چیست؟...من‌ڪہ‌غذانخواستم! گفتند: مگرپدرت‌رانمی‌خواستی؟این‌سرپدرتوست. دخترڪ‌بادست‌های‌ڪوچڪ‌ولرزان‌خودسرپوش‌طَبًق راکنارزد،سَر راڪہ‌دید،رنگ‌ازرویش‌پرید،وحشت‌زده‌و ناباورانہ‌سَر رابرداشت‌ودرآغوش‌ڪشید،برپیشانی‌و لب‌های‌پدربوسہ‌زدو آه و نالہ‌اش‌بلندترشد : #یَااَبَتَاه!....#مَن‌ذَاالّذِی‌خَضَبَڪَ‌بِدِمَائِڪَ؟ #یَااَبَتَاه!...#مَن‌ذَاالَّذِی‌قَطَعَ‌وَرِیدَکَ؟  #مَن‌ذَالَّذی‌أَیتَمَنی‌علےصِغَرِسِنِّیِ پدرجان‌چہ‌ڪسی‌صورت‌شمارابہ‌خونت‌رنگین‌کرد؟ چہ‌ڪسی‌رگ‌های‌گردنت‌رابُرید؟  چہ‌ڪسی‌مرادرڪودڪی‌یتیم‌کرد؟ پدرجان‌ڪاش‌خاڪ‌رابالش‌زیرسرم‌قرارمیدادم، ولی‌محاسنت‌راخضاب‌شده‌بہ‌خونت‌نمی‌دیدم. دخترخردسال‌حسین‌علیہ‌السلام‌آن‌قدرشیرین‌زبانے ڪردوباسرپدرنالہ‌نمودتاخاموش‌شد. همہ‌گمان‌ڪردندبہ‌خواب‌رفتہ.وقتی‌بہ‌سراغ‌اوآمدند از دنیارفتہ‌بود.شبانہ‌اورادرهمان‌خرابہ‌مدفون‌نمودند.