غصه جامی است پر از نوشداروی تلخ! اگر نباشد انسانیت مرده است و اگر باشد لذتی میمیرد اما در این این جام همیشه نوش نیست گاهی نیش است و اصلا داروهم نیست، آن هم برای کسانی که غصهٔ خودشان را می‌خورند و همشان علفشان است خودخواهند می‌پوسند در گنداب دنیا. آن‌هایی که غصه دیگران را می‌خورند دوست خدا میشوند که هرکدامشان با تپش آسمان مثل باران بر زمین باریده‌اند جان می‌دهند تا زمین جان بگیرد، سبز می‌شوند و گرسنگان و تشنگان را نجات بدهند. - کتابِ‌رنج‌مقدس