نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم. خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره. ناراحتم.

‏و من گریستم، برای روزهایی که جوانی‌ام همه صرف نگرانی راجع‌ به فرداها و آینده‌ شد.

هر روز بیشتر از دیروز میفهمم جای من توی این رشته نیست.

شمارو نمیدونم ولی من معتقدم همه‌چی به پول بستگی داره.

_

«دلم می‌خواهد مدتی بمیرم. نه بخاطر اینکه ناامیدم، بخاطر اینکه خسته‌ام. خیلی خیلی خسته.»

هیچوقت نتونستم بچه ها کلاسمون رو درک کنم همیشه میگن که ما دنبال فرهنگیان و دانشگاه تهرانیم اما هیچ اهمیتی برا درس قائل نیستن همش کلاس میپیچونن امتحان کنسل میکنن دبیرا رو حرص میدن و الان واقعا برام تعجب آوره که اینا این 5 ماه درس نخوندن الان یک ماه تعطیل کردن خودشونو به بهونه درس خوندن. خدایا منو از دست این جماعت احمق نجات بده خسته شدم دیگه.

طبق #تجربه، هیچوقت با این جماعت همراه نشید بچها، کنسل کردن و پیچوندن تا ۵ بار تو سال نرماله از یجایی به بعد وقتی میبینید با جماعتی طرفید که تنبل دوعالمن و همچی به کتفشونه همراه نشید عیب نداره بذارید هرچی میخوان بارتون کنن، ولی موعد پشیمونیِ اونا هم میرسه ۵ سال دیگه شما حتی ممکنه فامیلی هاشون رو هم یادتون نباشه، ولی اگر باهاشون تو این دوران بیش از حد همراهی کنید و از رشدتون عقب بمونید، فقط و فقط خودتون ضرر کردید.