حرف بزن؛حرف بزن. سالهاست تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام.

بودن بعضیارو دوست دارم اما به نبودنشون عادت کردم؛یعنی دوست دارم پیشم باشن،بشینن باهم چایی بخوریم،حرف بزنیم،بخندیم،فیلم ببینیم،آهنگ گوش کنیم،عکسای جالب و بامزه بگیریم،باهم هدیه های قشنگ ردو بدل کنیم،غذا درست کنیم و کلی کارای بامزه ی دیگه اما انقدر نبودنشون بیشتر از بودناشون بوده که عادت ندارم پیشم باشن و فقط بلدم از دور دوستشون داشته باشم چون از نزدیک آدم زندگیه من نیستن.

-یه افسانه ژاپنی هست به اسم هاناهاکی وقتی که کسی درگیر عشق یه طرفه میشه داخل ریه هاش پروانه یا گل رشد میکنه و هرچی این عشق بیشتر بشه رشد گل هام بیشتر میشه ، تا جایی که فرد عاشق با سرفه های شدید خون و گل بالا میاره و به طرز دردناکی میمیره . -🥀🏮🩸✨ _ #افسانه

مهم نیست اگه آدم برای کسی که دوستش داره غرورش رو از دست بده ، اما فاجعه ست اگه به خاطر حفظ غرور، کسی که دوستش داره رو از دست بده.

پس تو میخوای بگی میتونی جوری من رو در آغوش بگیری که تیکه های شکسته ی قلبم به هم بچسبن؟

اون حسی که میبینم یکی سلیقه موسیقیش باهام یکیه تا ابد >>

کاش همه آدما با قلب و احساسشون به همدیگه نزدیک میشدن، از روابطی که پر از منطق سیاست منفعت و برنامه ریزیه متنفرم و دوست دارم تا ابد ازشون دوری کنم.

کاش میشد احساساتمونو سانسور نکنیم و از بروزش نترسیم .