‏می‌دانم چرا هیچ‌گاه یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی، انسان به زخم‌ها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ها.

- تو چی میپرستی ؟ توخودت دینی .

___

چمدان‌ دست‌ گرفتم‌ که بگویی‌ نروم! تو چرا سنگ‌ شدی‌، راه‌ نشانم‌ دادی؟

اولین قدم رو اون برداشت ؛ ولی اونی که درگیر شده تویی !

مرا ببوس، پاره‌ی تنتم لعنتی.

باشه ولی میون تموم چنل ها و دیلی ها ، چنل فاطیمارو از همه بیشتر دوست دارم.

‌

من پدرم در اومده بود تا فراموشت کردم، سلام و زهرمار.

میشه قول بدی که هیچ‌وقت فراموشم نکنی؟ از اینکه یه‌روزی حتی اسم منم یادت نیاد، میترسم.

دلم میخواد گریه کنم، داد بزنم. چمدونمو ببندم و برم، برم یه‌جای دور، یه قبرستونِ دور افتاده. دیگه نمیتونم اینجا بمونم. حس میکنم دارم غرق میشم تو منجلابِ دلتنگی، غم، بغض، اشک، اشک، اشک. میخوام برم و دیگه هیچ‌وقت برنگردم، تا ابد گم شم.