دندونم تا حد مرگ درد میکنه.

امروز روز بدی بود.

بچها یک وقت عاشق نشید چشم هاتون بسته بشه نتونید درست تصمیم بگیرید و نقص های طرف مقابل رو نبینید یا نادیده بگیرید ها، یوقت برای فرار از خونه پدر با هر کی و ناکسی ازدواج نکنید ها. زندگیتون الکی که نیست، یک روز دو روز که نیست، حواستون باشه روزای آینده تون رو چطور رقم میزنید. کاری نکنید در آینده حتی مجبور باشید برای چیزای خیلی کوچیک هم نگران باشید. به خود آینده تون که زندگیش به تصمیم الان شما بستگی داره رحم کنید.

این مَثل «کسی رو نداره آب دستش بده» بنظرم شدت تنهایی رو میرسونه. بعضی وقتا آدم حالشو داره ولی از یکی دیگه درخواست میکنه بهش یک لیوان آب بده، این شاید یه تعامل با کسایی باشه که در کنارت هستن و میخوای همینجوری رندوم از حضورشون توی زندگیت مطمئن بشی. فلسفیش نمیکنم ولی میتونه حامل مقادیر زیادی احساسات باشه.

واقعا زبانم قاصره و نمیدونم چی بگم، هرچی بگی میشه تحلیل و تفسیر ولی این رسم زندگی نبود.

الان دیگه نوبت ما شده که فریاد بزنیم «انت شهید القدس»..

این داغ برای من به اندازه حاج قاسم بزرگه.

هیچکس دیوار کوتاه تر از من پیدا نمیکنه، یعنی هرکسی از هرجایی ناراحت میشه با خودش میگه بزار برم این دختره رو ایگنور کنم یکم حالم جا بیاد. خب من چیکاره بیدم؟

اگه دندونم رو بکشم قول میدم همجا ماسک میزنم.