من میتونم ساعت‌ها توی دلم باهات حرف بزنم و تو فقط سکوتم رو ببینی؛
میتونم ساعت‌ها یواشکی نگات کنم و تو بی‌توجهی منو ببینی؛
میتونم سال‌ها یواشکی عاشقت باشم و تو جز حس خنثی بودن چیزی از من نبینی؛
میتونم مدتها احساساتم رو پنهان کنم و هیچکس بویی ازشون نبره؛
یجورایی انگار عادت کردم به اینکه احساساتم رو کسی نفهمه، انگار قدرت بیان احساساتمو ندارم؛
تا میام از احساساتم بگم زبونم قفل میشه، کلمات توی ذهنم گم میشن؛
یه حالت عجیبی میگیرم و در آخر ترجیحم میشه سکوت و دوباره گم میشم لای حرفای نگفته و ته نشین شده توی قلبم
ولی لذت سکوت‌کردن تو بحث و دعوا خیلی بیشتر از جواب دادنه.
لذت اون لحظه‌ای که طرف مقابل با تمام وجود حرص میخوره و میخواد شخصیت و اعصابتو تخریب کنه، ولی میبینه با آرامش لبخند میزنی غیرقابل وصفه
