مطمئن باشیم در هر شغلی که هستیم اگر ذره‌ای *عدم خلوص* در ما باشد، 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 امروز سقوط نکنیم فردا سقوط میکنیم. فردا نباشد پس فردا سقوط می کنیم، چون انقلاب هر زمان یک موج می زند و یک مشت زباله را بیرون می ریزد. 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 (( فرازی از سخنان شهید دیالمه ))

در راه امام زمانشان هرچه بود را فدا کردند.🌺🌹@yazeynb🌺🌹 حتی جانشان را شهدا را مےگویم... ڪه راه را شناختند و حرکت کردند در نهایت اخلاص... و پاداش جهادشان را هم گرفتند... و امّا... 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 ما در راه امام زمانمان از هر چه بود مضایقه کردیم... خدا ڪُند ڪه شرمنده خونشان نشویم...

«نیت هایمان پنچر استـــ ما نظر می‌ڪنیم به خلق‌اللّٰه 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 براے شهید‌شدن‌بـاید زاویه‌نگـاه‌را‌عوض‌ڪرد وجه‌اللّٰه

( این جمعه هم گذشت...) سرگرم غیر تو شده ام, آشنا ببخش 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 آقا اگر شدم به گنه مبتلا , ببخش عمری ندیده ای بدی ام را , تو ای کریم این دفعه هم نبین و کرم کن , مرا ببخش... 🌺🌹@yazeynb🌺🌹

#دل_بده ❤️ 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 حاج حسین یکتا میگفت : توصیه میکنم جوان‌ها اگر بخواهند از دستِ شیطان راحت شوند ••|عشق به شهادت|•• را در وجود خود زنده نگه دارند... بقولِ شهید حاج امینی خُدایا عاشقم کن ... 🌺🌹@yazeynb🌺🌹

در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ ه.ق قبور ائمه بقیع (ع) و قبر حضرت حمزه در احد، به دست و هابیون تخریب شد. آنان بعضی دیگر از اماکن مقدس را هم تخریب کردند که عبارتند از: 🔹قبر منسوب به فاطمه زهرا (ع) 🔹قبر فاطمه بنت اسد (س) 🔹قبر مطهر حضرت ام البنین (س) 🔹قبر ابراهیم پسر پیامبر (ص) 🔹قبر اسماعیل فرزند حضرت صادق (ع) 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 🔹قبر دختران پیامبر (ص) 🔹قبر حلیمه سعدیه 🔹و قبور شهداى زمان پیامبر (ص). وهابیان در سال ۱۳۴۳ در مکه گنبدهاى قبر حضرت عبد المطلب، ابى طالب، خدیجه و زادگاه پیامبر (ص) و فاطمه زهرا (س) را با خاک یکسان کردند. در جده نیز قبر حوا و دیگر قبور را تخریب کردند. همچنین در مدینه گنبد نبوى را به توپ بستند، ولى از ترس مسلمانان قبر شریف را تخریب نکردند. 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 در همان سال به کربلاى معلى حمله کردند و ضریح را کندند و جواهرات نفیس حرم مطهر را که از هدایاى سلاطین بود، غارت کردند و قریب به ۷۰۰۰ نفر از علما و سادات و مردم را کشتند. سپس به سمت نجف رفتند که موفق به غارت نشدند و شکست خورده برگشتند.‌ ‌ 📗مستدرک سفینه البحار: ج ۶ ص ۶۵ و ۶۶.‌ 🌺🌹@yazeynb🌺🌹 📗کشف الارتیاب: ص ۷۷. ‌ 📗شهداء الفضیله (علامه امینى): ص ۳۸۸