دیروز توی مسابقات استانی ووشو یه پسره ۲۰ ۲۳ بود هم مبارز بود هم خودش میرفت بالاسر مبارزه بچه ها به عنوان مربی و راهنماییشون میکرد، جالب بود هرکسی میبرد کلی تشویق میکرد، هرکسی میباخت رو دلداری میداد... توی مسابقات از بچه ۹ ۱۰ ساله بودن تا ۳۰ ساله با بزرگترا حرف میزد و تمرینشون میداد با کوچیکترا یه مدل دیگه... چندین و چند بار دیدم بچه کوچیکا موقع باختشون گریه میکردن این میومد بالاسرشون و دلداریشون میداد... حتی شاهد بودم پسر بچه از یه تیم دیگه بازیش تموم شده بود رفته بود پیش مامانش گریه میکرد این رفت اونجا کلی با بچهدحرف زد و خندوندش، جالبه آخر کار مادر بچهه بهش میگفت شما به درد مشاوره و روانشناسی میخوری، از بس بلدی همه رو آروم کنی و دلداری بدی...

‌ حالا اینارو چرا گفتم؟! میخواستم بگم چقدر قشنگه امن بودن، آرامش بودن، مرحم بودن، تکیه گاه بودن... اگر همچین کسایی رو دوروبرتون دارین قدشون رو بدونید و هواشونا داشته باشید..🙂