تو کپشن عکس و فیلم های غزه مینویسند افرادی که مشکل قلبی دارند نگاه نکنند.. حقیقتا مایی که قلب سالم داشتیم هم، دیگه نداریم.. #العجل💔

لعنت به بی‌هوا زدن ..

وقتی فیلم این بچه‌ها رو میبینم باخودم فکر می‌کنم درسته جزو کادر درمان نیستم تا آرزو کنم کاش اونجا می‌بودم و یه‌کاری برای این مردم و این بچه‌های ترسیده و زخمی می‌کردم ولی کاش اونجا می‌بودم و این بچه‌هارو بغل میکردم، یه گوشه جمعشون میکردم، زخماشونو میبستم، حواسشونو پرت میکردم دردشون یادشون بره، میخندوندمشون، باهاشون حرف میزدم، بهشون امید میدادم خانوادشونو پیدا میکنیم و درنهایت براشون لالایی میخوندم تا خوابشون ببره.. [کاش یه کاری از دستم برمیومد.] طاقت این حجم کاری از دست برنیومدنو نداریم:))

غزه اینطوریه که فکر می‌کنی از این بدتر نمیشه، میگی نه، اینقدرا هم دیگه داغون نمی‌کنن ولی می‌بینی هم از این بدتر میشه و هم داغونتر میشن. همزمان که تو زبون به کام می‌گیری که هیچی نگی، همزمان که از ترک دیوار حرف میزنی ولی توی تریبونت هیچ حرفی از بزرگترین ظلم حال حاضر نمی‌زنی، زن و بچه مردم اینطوری سلاخی می‌شن. اینطوری که بخوای طبق قوانین خودشون به موضوع هم نگاه کنی حق ندارن مناطق مسکونی و غیر نظامی و بیمارستان بزنن، ولی بیمارستان می‌زنن. بله. دنیایی که ازش حرف می‌زنیم اینه که آدما، برای این که بخوان سرزمین‌های خودشون رو پس بگیرن، اینطوری هزینه می‌دن و یه مشت بی وجود بشینن اون بالا برای قاتلش دست بزنن. چرا؟ چون با جمهوری اسلامی و آخوند و مذهبی جماعت مشکل دارن.

#سکوت_حرام_است می‌دونید چرا دو روزه فکر می‌کنید که غزه خبری نیست؟ چون شما رو از اخبار دور کردن. چون اینترنتشون قطعه و با بیرون هم ارتباطی ندارن که کسی اخبار رو منتقل کنه. چون اصولا خبری از اونور بهتون نمی‌رسه که بفهمید اونجا چه خبره و مخابره شدن همین اخبار هم معلوم نیست با چه بدبختی رسیده دستمون. اگه فکر می‌کنی میخوای کار اثرگذار کنی، این روزا تریبون این آدما باید باشی. صداشون باشی و اندازه یک نفر هم که شده باید فریاد بزنی. دیگه خیلی بی وجودی اگه تریبونی داری، مظلومیت ببینی، داغونی آدم‌ها رو ببینی، جنایت به این واضح بودن رو ببینی و صدات در نیاد.

قلم می‌نویسد از فریادِ فلسطین‌ی از نگاهِ های کور و فقط خود بینی! می‌نویسد از خون و ستارگان عریان از پوچی یهود و حقانیت قرآن... مردم، ان الله لا یهدی القوم الکافرین! حرفِ ما طعم موشک‌ست با قاصدین! ترسیم میکنم با قلم، رزم و عشق را یادآور میشوم به تو، ایران در دمشق را! گرچه می‌سوزد چشم از بزرگیِ درد به پایان می‌رسد اما، این زمستانِ سرد! بر لبم زمزمه ی مرگ بر اسراییل است یقینا او، به زودی اسقاطیل است...! _آدمیزاد

آرامش و امید