ما را نمانده است دگر وقت گفت‌وگو تا درد خویش با تو بگوییم مو به مو از خار، گرچه گرد حرم پاک کرده‌ای تا شام و کوفه راه درازی است پیش رو خون گوشواره‌ها زده بر گوش‌هایمان صد بغض مانده جای گلوبند در گلو تنها گذاشتیم تنت را و می‌رویم اما سر تو همسفر ماست کو به کو بی‌تاب نیستیم... خداحافظت پدر:)

بعضی از این موزیک‌های بی‌کلام، چطور این حجم از غم رو در خودشون جا دادن؟

شب ۲۵ ذی القعده ‹ امشب › شبی است که هر کسی درِ خانه خدا برود، محروم بر نمی‌گردد. •دحوالأرض• خلاصه اینکه خیلی التماس دعا..

ولی به نظرم[اکثرا] بسیجی ای که بخاطر کارهای زیادش بچه دار نمیشه بسیجی نیست، ولایتمدارم نیست! هوس پرسته...

گاهی‌دلتنگی‌درهیچ‌بیتی، نمی‌گنجد..! گاهی‌یڪ‌تصویر،این‌چنین دل‌را‌به‌تپش‌وامی‌دارد:)

یه روز قراره از هرکسی تنهاتر بشیم باید تمرین کرد برا اونموقع...

دنیا رو بـےخیال ؛ دنیا یعني حسـین ! نوکـر یعنے همہ ؛ آقا یعنے حسـین :) #سجادمحمدی | #مداحی‌شور

ثانیه های پرگناه ما در آغوش بی کران حضور تو بود، ببخش!

اﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻣﯽ‌ﺗﺮﺳﻢ! ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻣﯽ‌ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺟﻬﻞ! ﻫﯿﻬﺎﺕ...

مرا چه غمیست تا مولایم حسین است؟

بسم الله سینمایی "بوبو قهرمان کوچک" را می دیدم! معمولا فضای حاکم بر سینما و انیمیشن های قهرمان سازی ایرانی یا خارجی، هرچقدر خوب و حاوی نکات ارزشمند باشند، عمیق ترین نقطه ضعفشان، نسیان حقیقت بزرگ توحید است! نبود این باورِ هدف ساز و امیدآفرین، مخاطب را به دنیایی از خیالاتِ شرک آلود فرو می برد... دنیایی که نهایت آن، یک شکست دائمی و یک خستگیست! همچون دونده ای که تکیه بر توانِ نداشته اش می کند و به هیچ جا نخواهد رسید... اکثرا در این دنیا و برخی اوقات هم در زندگانی ابدی... معمولا فیلم های قهرمان ساز را به خاطر "افزایش اعتماد به نفس" می ستایند. اعتماد به کدام نفس؟ نفسی که عین فقر است در وجود و کمالاتش و هرچه دارد از خدای خویش دارد؟ افزایش اعتماد به نفس؟... حاصل افزایش اعتماد به نفس را "امید آفرینی" می دانند. کدام امید؟ امید به یک حقیقت واهی؟ به نفسی که جلوه ی اوست؟! امید به آینه ای که تمام جمالی که نشان می دهد مال کس دیگریست؟!!! بیننده ای که به ناچار حریف خواسته ی نفس خویش نشده، و عمر طلایی اش را قربانیِ جذابیت های بصری می کند، می داند چه بلایی سر خود می آورد؟ چه حسرتی برای این ثانیه های تباه خواهد کشید؟ چه قدر در اثر غرق شدن در کثرات دیداری اش از عالم وحدانیت، از قرب الهی دور خواهد شد؟ کاش بیشتر حواسمان باشد... آن مردان ربانی که جلال و جبروتشان بارها این "اعتماد به نفسی ها" و این "امیدوارانِ ناامید" را در برابر خود به زانو در آورده اند، همه عبد بودند و متکی بر او و معتمد به او، نه متکی و معتمد به خودی که از خود هیچ ندارد!...