فلسفه خورشید و ماه آسمان به مانند فلسفه زندگی من و توست. خورشید و ماه عاشق هم هستند اما هیچگاه به هم نمی رسند. تا ماه سر میرسد خورشید غروب میکند و تا خورشید سر می رسد ماه است که ناپدید می شود. من و تو هم به همین گونه هستیم. هر کاری کنیم، هر اتفاقی بیفتد و هر معجزه ای بشود باز هم تقدیر من و تو نرسیدن است. ماه و خورشید با این دوری کنار آمده اند اما من چه کنم که ماه آسمانم را میخواهم؟ از دوری اش بی قرارم و لحظه ای آرام ندارم. کاش میشد، کاش وصالی در کار بود و کاش ما سهم هم از این دنیا بودیم.فقط ماه آسمان است که گریه هایی را میبند که دیگران نمیبیند، بی قراری هایی را میبیند که دیگران حتی اندکی از آن هم خبر ندارند و اشک هایی را می بینند که دیگران فکر میکردند هیچوقت جاری نمی شوند.ماه آسمان باید جلوی تو سر تعظیم فرود بیاورد. تو در زیبایی و خاص بودن نظیر نداری. چهره تو چنان می درخشد که نور ماه به آن نمی رسد. اگر بخواهند از من بپرسند که میان ماه ۱۴ دهم و چهره معشوق کدام یک را برمیگزنی من قطعا چهره تو را انتخاب میکردم. چهره تو حتی نورانی تر از ماه است و من وقتی به آن می نگرم نورش تمام وجودم را در بر میگیرد و با آن می توانم هر حس بد و ناراحت کننده ای را در وجودم بکشم و از بین ببرم.
#آدمیزاد
همیشه اینجوری که ما میخوایم نمیشه..
چون این دنیا بر میل و خواسته‌های‌ما نمیگذره..
به حکم خدا میچرخه.. هر آنچه
صلاح است اتفاق می‌افتد، و هر آنچه نه نه!
الحقیر!
آدمیزاد:
زیر باران، ای معصومه آسمانی،دروازه های عشق و آرزویم را تنها به روی تو گشاده ام.
تنهای تنها، به روی تو.
وقتی گذشته از همه زندگی، از همه هست و نیست،
از تمامِ بودنها و نبودنها و زنان و مردان و دنیایشان،
خسته و رهیده از همه، نگاه در نگاهِ کبوترهای عاشقِ حرمت می دوزم؛
چنان رها می شوم و از «من»ها خارج که در «صحنِ آراسته به چراغ و آب و آیینه ات» غرق می شوم.
و آهسته از مرز حرفهای مکرر زندگانی ام، حس می کنم؛
بر آستان جانان، گر سر توان نهادن»
«گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد».
امروز، روز آغاز من است و من
به یاد و آرزوی لحظه های شیرینِ با تو بودن،
باز غرق می شوم.
برایت حرفها دارم.
اما وقتی صدای بارانو و صحن و حرم...
دریچه ای به وسعت تمام عالم در قلبم باز می کنند؛
باز هستی ام را گم می کنم.
الحقیر!
سربازای امام زمان، طلاب گرامی روزتون مبارک:)))
- طلبگی یک شغل نیست ؛ یک باور است -