گاه کوهِ مستحکم کلمات، در رویارویی با غم قلب آدمی، بغض کرده، فرو میریزد و با نوایی حزین می خواند: والنون! والقلم و ما یسطرون که تاب نگاشتن حال قلبت فراتر از سوی چشمانِ قوت من است... معافم کن... و باز دل می ماند و غربت دائمی اش که قضا و قدر حتمی اوست!

کی میخواهی بیاموزی، ای قلب! که مقتدایت یعقوب باشد و قولش که انما اشکوا بثی و حزنی الی الله... کی میخواهی بیاموزی سخنت را فقط خداوند به وسعت بی نهایتش شنوا و پذیراست! کی میخواهی بیاموزی که سخن با خدا، احتیاجی به راه ارتباطی انسانها "کلمات" ندارد؟.

لکن کاش بشر حیات جمیل و باقی در جوار حسین را به جمالات پست و فانی دنیا نمی فروخت‌:)

لذت عشق همین حس بلاتکلیفی ست لطف تو شامل حالم بشود؟ یا نشود؟

ای دل! یقین محاسبه ی حشر با علیست... شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن!

بعد صد سال اکر بر سر قبرم گذری، من کفن پاره کنم زندگی از سر گیرم!

از دریا بِخواه، نه از جوی. - علامه حسن‌زاده آملی -

بسم رب الحسین این بار روزیِ قلم کلماتی آسمانی در وصفِ دردانه ای آسمانی شده. هنگامی که خواستم برای شما بنویسم، لحظه ای مکث کردم و سپس غمِ شما را به استقبالِ کلماتم روانه کردم. اینک این بنده ی حقیر شرمسار است از نوشتن برای اربابی که جز لطف و عنایت به او مرحمت نفرموده! شرمسارم از نوشتن از آوردگاهی که ناله ی مادری را به همراه دارد و کمر خمیده ای را به تصویر می‌کشد! شرمسارم از ترسیم صحنه هایی آشنا...خم شدن کمر مادر و حالا دختر! قدم هایی تکه تکه در کوچه و حالا در بازار شام!... من شرمسارم، قلم شرمسار است، کلمه شرمسار است و خنجر...خنجر هم شرمسار است...اما شمر نه! حتی شرم نیز شرمسار است که چرا مهمانِ قلب های سیاهِ سپاهِ یزیدیان نشده. میخواهم از شما و برای شما بنویسم. اما هر کلمه، هر خیمه، هر نام، هر تکه از کربلا غمی جدا دارد... فحالا که ناتوانم از شما نوشتن بگذارید برایتان بنویسم. برایتان از دختری بنویسم ناتوان، خسته و امیدوار...از دختری که اربعین که میشنود اشک هایش روان میشوند، گناهانش آنقدر بسیارند که حتی نمی‌تواند خیالِ دیدن گنبد طلایی رنگ شما را در سر بپروراند. چه کسی گفت شما بد‌قولید؟ شما بدقول نیستید...دخترک گناهکار است. خواستم بگویم که میگویند شما خریدارید... خریدار دل شکسته، آدم های فرسوده، گناهکارانی که عمری گذراندند بیهوده... اگر میشود این گناهکار را هم بخرید! کاش که شود خریدارم شوید. میدانم که میشود، شما حسینی! پسر علی بن ابی طالب! لطف و کرامت شما زبان زد است... می‌خرید. میدانم که می‌خرید!

يا بَقِيَّةَ اللّٰه! در دنیا جُز شما خبری نیست، شما تنها خبرِ خوشِ این عالَمید. - محمدصالح‌علاء

رنجِ عاشق در گرفتاری خودش نیست؛ که در رنجِ محبوُب است ..

که غم رفته به تسخیرِ دلم.

و اربعین، سفر بریدن است! چه کسی گفته این سفر در رفتن است؟ گاهی ماندن است. گاهی ماندن مصداق سفر بریدن از خود و تعلقات است به سوی الله، و گاهی رفتن! و حسین بهتر میداند تو چگونه بیشتر می بری... فقط کافیست خود را در آغوش او رها کنی...