🕋 فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ🕋 🌸پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و شکر نعمت من به جای آرید و کفران نعمت من نکنید.🌸 💭 سوره بقره ، آیه ۱۵۲

🏴 ماجرای دردناک هجوم به خانه #حضرت_زهرا (سلام‌الله‌علیها) از زبان #آیت_الله_خامنه‌‌ای

یلدا یعنی چه و از کی گرامی داشته میشد؟ ✍ یلدا واژه‌ای سُریانی (Syriac) است.[1] 🍎یلدا به معنی تولد و زایش است. در زبان عربیِ هم ، یَلدَة و یِلدَة به معنی تولد و «زاییدن» است. 🍎یلدا در باور باستانی، شب ولادت میثرَه (miƟra) یا همان میترا (mitra) است که یکی از خدایانِ مذکر (نرینه) در میان مردمان باستان بود. 🍎طبق اسناد تاریخی، زرتشت، علیه خدایانِ آریایی و غیرآریایی عَلَم مخالفت برداشت و پرستش اهورامزدا (یا همان هُرمَزد) را تعلیم داد. یکی از این خدایان، که زرتشت ضد او قیام کرد، همین میثره (میترا) بود.[2] 🍎 اما بعدها، موبدان زرتشتی برای جذبِ میثره‌پرستان از مواضع خود کوتاه آمده، میترایی که زرتشت با آن دشمنی می‌کرد را به عنوان پسرِ اهورامزدا و یکی از معبودانِ زرتشت به حساب آوردند.[3] 🍎 بنابراین شب یلدا، توسط بسیاری از مردمان ایرانی قبل از زرتشت نیز گرامی داشته می‌شد. 🍎 امروز دیگر ایرانیان، در جشن این شب، سخنی از میترا و پرستش آن به میان نمی‌آورند. 🍎 شب یلدا، آن پوستین پیشین را از تن بیرون آورده و رخت محبت و رنگ دوستی به خود گرفت. 🌸 تا باد چنین بادا🌺 📚پی‌نوشت📚 [1]. حسن عمید، فرهنگ فارسی (فرهنگ عمید)،‌ تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، 1387ش، ص1222. لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه یلدا. فرهنگ معین، ذیل واژه یلدا. [2]. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه؛ پرویز رجبی، تهران، نشر ماهی، 1392َش، ص 72. [3]. اوستا، به گزارش دکتر جلیل دوستخواه، تهران، انتشارات مروارید، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۴۷۱.

باز جمعه ای آمد و ما منتظران، مهدی فاطمه را ندیدیم 🍀🍏الّلهم 🍀🍎 صلِّ 🍀🍏 علی 🌿🍎 محَمَّد 🌿🍏 وآل 🍀🍎محَمَّد

سوال: آیا #شانس واقعیت دارد یا نه؟ آیا می توان با اعمال خود، خوش شانسی یا بدشانسی را برای خود رقم زد؟ ✍ پاسخ شانس، واقعیت ندارد و آنچه درست است، تقدیر می باشد. 🍎عمل آدمی میتواند تقدیر را بسازد و تغییر دهد. پس دنبال خوش شانسی جز از طریق عمل نگردید. 🍎 #عمل، آدم را در #دنیا و #آخرت خوشبخت میکند. 🍎 #صدقه میتواند تقدیر آدم را عوض کند و تقدیر را بهتر کند. 🍎 #صله_رحم نیز می تواند تقدیر را عوض کند و آن را بهتر و بهتر کند؛ 🌷صله تنها به معنای به دیدن رفتن نیست، بلکه همه انواع #خدمت، #احترام و #تواضع نسبت به پدر و مادر و خویشان می باشد. 🍎 #استغفار، #ذکری است که میتواند تقدیر آدم را عوض و بهتر کند.

🏴ام‌البنین با نام فاطمه‌ بنت‌ حزام (۶۴ یا ۷۰ق)، یکی از همسران امام علی است. 🏴 حضرت علی (علیه‌السّلام) وی را که خاندانش در شجاعت معروف بودند، به همسری انتخاب کرد. 🏴فاطمه‌ بنت‌ حزام به‌جهت داشتن چهار فرزند پسر، به‌نام‌های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان، ام‌البنین لقب گرفت. 🏴ام‌البنین در کربلا حضور نداشت؛ اما فرزندانش همگی در رکاب امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیدند و به گزارش منابع تاریخی، ‌ام‌البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین (علیه‌السّلام) بیش از پسرانش نگران بود.

شخصیت ‌ام‌البنین را زنی شاعر و فصیح و از خانواده‌ای اصیل و شجاع شمرده‌اند. از زندگی او تا پیش از ازدواجش با امام علی (علیه‌السّلام) خبری در دست نیست. با توجه به تولد نخستین فرزند او، عباس، به سال ۲۶ق و وجود گزارش‌هایی درباره ازدواج حضرت علی با امامه، خواهر‌زاده حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بر پایه وصیت ایشان، به‌نظر می‌رسد ازدواج‌ ام‌البنین حدود سال ۲۵ق. رخ داده باشد.

فرزندان ثمره ازدواج‌ ام‌البنین با علی (علیه‌السّلام)، فرزندانی به نام‌های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بود. به سبب داشتن این پسران، فاطمه به‌ ام‌البنین (مادر پسران) شهرت یافت. منابع بیش از این به زندگی او در مدینه و هجرتش به کوفه در دوران خلافت امیرمؤمنان (۳۵-۴۰ق.) و نیز به ازدواج او پس از شهادت امام علی (علیه‌السّلام) اشاره نکرده‌اند.

سوگواری ام‌البنین محبت خالصانه‌ ام‌البنین به اهل‌بیت و نیز شهادت فرزندانش در رکاب سیدالشهدا (علیه‌السّلام) موجب شده تا شیعیان برای او جایگاهی والا و ارزشی ویژه قائل باشند و از او نزد خدا شفاعت طلبند. به گزارش شماری از منابع، ‌ام‌البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین (علیه‌السّلام) بیش از پسرانش نگران بود. او از حال امام جویا شد و گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم. این سخن او را دلیل اخلاص کامل او به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به‌ویژه امام حسین (علیه‌السّلام) دانسته‌اند. از آن پس وی در خانه‌اش با حضور زنان بنی‌هاشم مجلس سوگواری برپا می‌کرد. او هر روز با نوه‌اش عبیدالله، فرزند عباس، به بقیع می‌رفت و سروده‌هایی را که خود در رثای عباس سروده بود، می‌خواند و دردمندانه می‌گریست. وی در این سروده‌ها، مردم را از‌ ام‌البنین خواندن خود نهی می‌کرد؛ زیرا چهار پسرش را که همچون شیر بیشه بودند، از دست داده بود و دیگر پسری نداشت که به نام آنان «مادر پسران» خوانده شود. در سروده‌های دیگر، از شاهدان نبرد پسرانش می‌پرسد: چگونه گرز آهنین بر سر عباس فرود آمد؟ و خود پاسخ می‌دهد: اگر عباس دست داشت و شمشیرش در دستانش بود، کسی به او نزدیک نمی‌شد. مردم نزد او گرد می‌آمدند و با وی در گریستن هم‌نوا می‌شدند. گفته‌اند که حتی مروان بن حکم اموی، از دشمنان اهل‌بیت، نیز با شنیدن سروده‌های جانسوز او می‌گریست.

وفات و محل دفن هنگام درگذشت وی را ۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ یا ۷۰ق. گزارش کرده‌اند. برخی مدفن او را در بقیع، سمت چپ ورودی و کنار صفیه و عاتکه، عمه‌های پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دانسته‌اند. اما شماری دیگر این سخن را رد کرده‌اند؛ زیرا افزون بر فقدان شاهد تاریخی در منابع اصیل، حتی در سفرنامه‌های دو سده اخیر، از این گزارش خبری در دست نیست. از این‌رو، می‌توان گفت قبر وی می‌بایست کنار دیگر همسران امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) در بقیع باشد؛ اما مکان دقیق آن مشخص نیست.