هروقت میام ببافم یاد کیانا میوفتم. با اینکه خیلی آدم خوبی برای من نبود، ولی اولین بار که قلاب و توی دستم گرفته بودم، دستاش دور انگشتام بودن و بهم یاد داد که چجوری کاموا رو بکشم بیرون و روحمو بذارم لابهلای گرهها .
دلم میخواد همیشه خوشحال باشه و بخنده. هرچند نمیشه شاید، امیدوارم هیچوقت ناامید نشه.
امروز سایه بهم گفت "حتی اگه همه بخوان نابودت کنن برو جلو، شمیم پشتته."
سایه فقط وقتی پشتم میمونه که نوری باشه، نه؟
من عاشق اینم که آدما کنارم غمگین باشن. احساس میکنم اینجوری یعنی آدم امنیام و خوشم میاد
راستش من یهروزی معتقد بودم اگه اشتباهی نکنم و راهکج نرم و آدم خوبی باشم دنیا باهام خوب رفتار میکنه.
از یه جا به بعد میرسی به حالی که انگار سِر شدی نسبت به همه چیز . دیگه حرفایِ کم و زیادِ بقیه اذیتت نمیکنه. دیگه نسبت به بدیهایِ اطرافیانت واکنشی نشون نمیدی. وقتی ناراحت میشی، دیگه استوریهای غمگین نمیذاری. دیگه پروفایلهای اکانتاتو مشکی نمیکنی. از یه جا به بعد با اینکه روحت داره درد میکشه، ولی دیگه هیچجوره حاضر نمیشی دردی که میکشی رو به بقیه بگی و یا رازهاتو برای هر کسی تعریف کنی. از یه جا به بعد، حتی اگه جسمت بزرگ نشده باشه هم، عقل و روحت قبلِ اون بزرگ میشن و برات یه چارچوبِ سفت و سخت به وجود میارن که زندگیت توی اون چارچوب پیش میره. از یه جا به بعد، وقتی حالت بد بود؛ به جای پیام دادن و زنگ زدن به دوست و رفیقت و گریه و زاری کردن، انتظارِ حرفای آرامشدهنده داشتن، کز میکنی گوشهی تنهاییت. شده تویِ تنهاییت ساعتها گریه میکنی، ولی حاضر نمیشی کسی از حالت خبردار بشه. از یه جا به بعد، به جای اینکه بخوای با هر اتفاقی بخاطر کسی یا چیزی بجنگی، دست روی دست میذاری و همه چیزو میسپوری به دست تقدیر. از یه جا به بعد، نه حالِ جنگیدن داری، نه توانش رو، و نه نیازی به بزرگ کردن موضوعی میبینی. از یه جا به بعد، میرسه زمانش که باید تنهایی همه سختیای زندگیت رو تحمل کنی. از یه جا به بعد، بخوای نخوای بزرگ میشی، حتی بدونِ اینکه خودت خبردار شده باشی .