از وسطِ گریه‌های‌ بی‌صدا ، از پشت چینِ‌ پرده‌ها ، میاد خدا .

من همیشه می‌تونم ببخشم، همیشه زود می‌بخشم و قلب‌مو از سنگینی‌ش راحت می‌کنم. ولی تورو خیلی وقته انداختم ته ته زباله‌های افکارم و نمی‌تونم حتی بهش فکر کنم‌ که ببخشمت. و این واقعا بهم حس حقارت می‌ده. واقعا حس حقارت می‌کنم‌ که نمی‌تونم ببخشمت.

میشه بزارم پیش تو چند روزی زندگیمو..؟

می‌شه براتون آهنگ بفرستم؟

گفته بودم شب یازدهم بارون میاد. گفته بودم تا خفه‌م نکنه ول کن نیست.

تا یازدهِ امسالم زنده موندم ، دیدی ؟

چجوری وقتی می‌بینی بار روی دوشم چقدر سنگینه، انقدر سنگین می‌شی و تلنبار می‌شی روش ؟

(بعدش همیشه جبرانش می‌کنی، لال می‌شم)

ممنونم، دسامبر عزیز .