داره بارون میاد.

تاحالا انقدر منتظر بارون نشسته بودم.

حقیقتا کسایی که درباره‌ی آهنگی که می‌فرستم جزئی نظر می‌دن 🛐

کاشکی یه بار بابا اونجوری که به خواهرکوچیکم نگاه می‌کنه به من نگاه می‌کرد

من از همه‌چیز به تو پناه می‌آوردم. من از دست خودم فرار می‌کردم پیش‌تو. و تو همیشه بغلم‌ می‌کردی. بغلم می‌کردی و می‌گفتی که تقصیر من نیست. می‌گفتی لازم‌ نیست زیاد بهش فکر کنم. می‌گفتی که توی چشمام می‌تونی پاکی رو ببینی. بهم‌ گفتی من می‌تونستم خیلی بدتر باشم ولی نبودم. گفتی هنوز زنده‌ام، هنوز بی‌تقصیرم. تو بغلم می‌کردی و اینارو بهم می‌گفتی‌، و اینجوری بود که می‌تونستم زندگی کنم. اینجوری بود که ادامه‌ می‌دادم. می‌جنگیدم که هرروز بهتر باشم. فقط چون تو بهم باور داشتی. فقط چون تو اون حرفارو بهم زدی. فقط چون من نمی‌خواستم هیچ‌وقت ازم ناامید بشی. ولی شدی. شکسته بودی و با غم به چشمام نگاه می‌کردی. می‌گفتی دیگه نمی‌تونی به هیچ‌کس اعتماد کنی‌. گفتی که من چطور تونستم همچین کاری در حقت انجام بدم. گفتی نمیدونی به کدوم ذات خوب امیدوار بودی. گفتی تنها چیزی که‌ می‌بینی نجاست و کثیفیه. تو داشتی گریه می‌کردی. تو داشتی گریه می‌کردی و این تقصیر من بود. تو داشتی گریه می‌کردی و من حتی نمی‌دونستم چی‌کار کردم. تو داشتی منو از تنها پناهم طرد می‌کردی و من نمی‌دونستم چرا. من همه‌ی تلاشمو کرده بودم که ناامید نشی ازم. ولی نشد. نتونستم. مثل همیشه که واسه یچیزی می‌دوعم و نمی‌رسم. از خونه‌م طرد شدم، برگشتم‌ پیش خودم. هی می‌رفتم جلو آیینه، ولی تا سایه‌ی خودمو می‌دیدم دستام می‌لرزید. باید زور می‌زدم که مشتامو سرجاشون نگه دارم. که نیاد بالا‌‌. که کوبیده نشه وسط یه شیشه‌ی بی‌گناه که هیچ‌وقت دروغ نگفته. که انعکاس خودمو همیشه همونجوری که بودم نشونم داده. ای‌کاش آیینه دروغگو بود. ای‌کاش اونی که نشونم می‌داد من نبودم. کاش من هنوز تو چشمای اون پاک بودم. کاش هنوز بهم باور داشت‌‌. می‌تونم همه‌ی دردای خودمو تنهایی تحمل کنم. ولی سنگینیِ غم‌تو منو زنده نمیذاره. دفترِ سالنامه‌مو که باز کنی، یه جاهایی وسط تیرماه، جوهر مشکی روی کاغذ پخش شده‌. "چه‌حسی داره که عزیزترینت رو ناامید کنی؟"

همیشه که بهت گفتم‌. فرقی نداره دلخور باشم یا نه. رفتارم همیشه یه جوره.

برم، دلم تنگ نمی‌شه تو که رفتی بگو دلت تنگِ‌چیه؟

میگی دل‌بستی به خاک، اما خاک اینجا رو خاک بند نمی‌شه .