انسان
باید عادت به ذکری داشته باشد!
که در مواقع حساس مرگ
و انتقال از این عالم،
بتواند طبق عادت همیشگی
آن ذکر را بگوید.
[آیت اللّٰه کوهستانی]
اونجایی که علامه طباطبایی انقد قدر زمان رو میدونستن که حتی فرصت نقطه گذاشتن برای جملههای المیزان رو نداشتن!
خدایا توبه
مرحوم علامه میفرمودند من ماهی یک قرآن ختم میکنم و در هر یک ماه احساس میکنم این قرآن را تا به حال نخواندهام و نفهمیدهام. و لذتی به من دست میدهد که گاهی میخواهم سر به بیابان بگذارم.
دل سوی تو آورده پناه از غمِ دنیا
این طفل، یتیم است در آغوش بگیرش...💚
#اللهمعجللولیکالفرج
#صاحبنا
بر خوان غم، چو عالمیان را صَلا زدند
اول صلا به سلسله ى انبیا زدند
نوبت به اولیا چو رسید، آسمان طپید...
استاد صفائی تو کتابِ رشد میگن که وجدان، نجوا و اعتراف میخواد. شاید به خاطر همینه که میگن وقتی در محضر خداوند توبه میکنید به تک تک گناهانتون اعتراف کنید. عام و کلی نگید خدایا منو ببخش.
به قول استاد صفائی شده یه بار که غذای خوب، چایی هرچی، میخورید این هوس تو دلتون باشه که کاش با ولی و امامتون بودید و میخوردید ؟
سلام بر آقایی که طلب کردن دیدار و زیارتاش مافوق تمام آرزوهاست در دنیا و آخرت💚
#اللهمعجللولیکالفرج
#صاحبنا
همین که قلب متوجه دنیا شود و تعلّق پیدا کند، غم بر دل مسلّط میشود؛ هم آرزو و آمال بلند و هم ترس از نداری او را تهدید میکند. اما اگر توجه و آرزو و امیدش به آخرت باشد، حیات طیّبه نصیب او میشود.
#مواعظ
تو انتخابات شرکت کنید. بدون استثنا وصیت نامه هر شهیدی رو که دیدم نوشته بودن "اطاعت از امر رهبری". میفهمم شرایط سخته ناراضی هستید دلتون نمیخواد شرکت کنید ولی آیت الله حائری میفرمان رای دادن در زمان سختی اجر بیشتری دارد.
ای وای بر ما، که کوری خود را همیشه
با تعبیر غیبت تو میآوریم و در این
مسئله هم تو را متهم میکنیم و دائم
میگوییم تو بیا اما نمیدانیم، که هم
تو آمدهای و هم آمادهای، اما تنها ندای
هل من ناصر تو، غریبتر از جدت
"حسین" است! و هیچ گوش شنوایی
برای این ندای مظلومانه نمییابی...
+شهید حجت الله رحیمی فرمودن!
تنها جنگی که دشمن توش شکست نخورده، ناامید کردن مردم هست، اونم نه تو واقعیت، تو دنیای مجازی،
و ما چکار کردیم؟ دست رو دست گذاشتیم، تبیین نکردیم، تا دشمن راحتتر به خواسته اش برسه😔
شيخ رجبعلی خياط رحمه الله:
يك روز به آسمان نگاه كردم؛ جانب راست، جانب چپ و هر كجا نگاه كردم اميرالمومنين علی عليه السلام را می دیدم. عرض کردم: آقا جان، شما از این کارها کردید که بعضی گفتند خدا هستید!
شمشیر علی بیست و چند سال در غلاف بود. مدتی بود که مالک صدای علی را نشنیده بود. میگویند وقتی حضرت در جنگ صفین حمله میکند، خود اصحاب از طنین صدای او وحشت میکنند.
چطور این عزیز، سالهای سال، آن طور در خانه بنشیند؟! خیلی سخت است! چه محبتی، چه لينَتی، چه قدرتی باید در علی عليه السلام باشد که این گونه عمل کند؟!
گاهی که انسان توجهی پیدا میکند و نماز شبی میخواند و حالی پیدا میکند، دیگرباکسی معاشرت نمیکند. همه را بد و پایین میداند و فقط میخواهد با ملائک همنشین باشد، درحالی که آنهایی که نه سرشان، که پایشان از افلاک بالاتر است، معاشرو محب و مهرباناند و «لا يخافون لومة لائم» میشوند و خوفی ندارند.
عظمت على علیه السلام را ببینید که چقدر منکسر، ذلیل، لَیِّن، خاشع و متواضع است؛ آن هم نه یک سال، بلکه بیست و چند سال؛ و همه اینها به خاطر این است که دین رسول الله ثابت بماند و استمرار پیدا کند.
آیا ما این گونه ایم؟! بعد از ساعتی که با ما صحبت کردند، چند دقیقه ای دل ما نرم میشود. برای دقایقی زمین میخوریم و آرام میشویم، ولی اگر رهایمان کنند، دوباره گردنکشی میکنیم و میخواهیم پوست طرف را بکنیم و متوجهش کنیم که اگر تا روز قیامت هم زمین بخوریم، از قدرت او نبوده است!
باید این توجه برای انسان بیاید که هرچه شکسته تر شود، بهره مندتر میشود. هرچه انکسار او بالاتر رود، هرچه استغاثه او بیشتر شود و هرچه توجه او به حق بیشتر شود، بیمه میشود و مصونیت پیدا میکند؛ و الا به همان نسبتی که از این معنا کم آورد، غرور ها شکل میگیرد، قدرت ها مزاحم میشود، ذلت ها بر آدمی سنگینی میکند؛ مخصوصا اگر در راه خدا باشد. لینَت ها از دست میرود. آن هون و تواضع در مشی از بین میرود.
اگر انبیا و اولیای خدا، اقتصاد در ملبس و تواضع و مشی دارند، کم میخورند و کم میپوشند و ... اینها همه برخواسته از چنین جریانی است. اینها همه جلوه های اخبات است.
#اخبات