تاریخ بخوانیم، تاریخ بدانیم و عبرت بگیریم. #تاریخ #خناسان #فتنه

آیا ترامپ یک استثنا بود؟ 🔸دشمنی با ایران از کارتر تا بایدن

بیماری وابستگی استعمار واژه ای است که اکثر کشورها در جهان با آن آشنا هستند، گروهی به واسطه مستعمره بودن و گروهی نیز به عنوان استعمار گر آثار ملموس این کلمه را درک کرده اند. استعمار آثار زیادی را در کشورهای مستعمره بر جای میگذارد، که بعضی از این آثار در زمان مستعمره بودن قابل مشاهده است و برخی از آن ها حتی پس از رهایی از شر استعمار ادامه دارد، وابستگی بزرگترین و خطرناک ترین آورده استعمار برای کشورهای مستعمره است که این وابستگی در حوزه های فرهنگی ، سیاسی ، اقتصادی ، نظامی و... تبلور می یابد. اما یکی از زخم های عمیق که استعمار بر پیکر کشورها باقی می گذارد وابستگی اقتصادی و عدم توجه به ظرفیت های داخلی است. این وابستگی و عدم توجه به ظرفیت های داخلی صرفا مخصوص کشورهای توسعه نیافته نیست بلکه در کشورهای در حال توسعه و یا حتی توسعه یافته ای که مدل توسعه وابسته را برگزیده اند نیز قابل مشاهده است. این دسته از کشورها هم در ظاهر در مسیر توسعه گام نهاده اند اما این نوع توسعه آنها را وابسته به سرمایه و تکنولوژی خارجی کرده است و عملا در حرکت به سمت پیشرفت خبری از مولفه ها و توانمندی های داخلی نیست و در پیشران این حرکت توجهی به ظرفیت های داخلی کشور نشده است. بعنوان مثالی از آثار اقتصادی استعمار می توان به استعمار هند توسط انگلیس اشاره کرد که تا قبل از سال۱۷۶۰ ماشین آلات رسیندگی کتان که در انگلیس وهند به کار میرفت به یک شکل بود اما پس از غلبه انگلیس بر هند این توازن بهم ریخت و هند عملا دیگر توان گذشته را در زمینه ی ریسندگی کتان نداشت، باران در این زمینه اشاره می کند"عقب ماندگی هند به دلیل غارت حساب شده، بیرحمانه ومنظم هند توسط سرمایه انگلیسی بود". بریتانیا علاوه بر صنعت زدایی از هند قصد داشت آنجا را تبدیل به تولید کننده بزرگ پنبه کند تا مواد اولیه لازم برای کارخانه های ریسندگی خود را فراهم سازد. توسعه وابسته که خود یکی از ابزار استعمار است و شاید بتوان آن را استعمارنو نامید یکی از عوامل اصلی وابستگی و عدم اتکا به توان داخلی است، که خاستگاه این مهم را می توان آمریکای لاتین به عنوان عکس العملی نسبت به شکست برنامه کمیسیون اقتصادی سازمان ملل برای آمریکای لاتین دانست، مکتب بومی وابستگی به سرعت مرزهای این منطقه را در نوردید برزیل یکی از پیشگامان در امر توسعه وابسته بود که در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ یک دوران معجزه آسای اقتصادی را تجربه کرد و رشد شاخص های مختلف اقتصادی را شاهد بود اما تا سال ۱۹۸۱ وارد یک دوره بی ثباتی اقتصادی شد بطوریکه برخی کارخانه ها مانند فولکس واگن برزیل که ربع قرن همواره سودده بودند متحمل ضرر و اخراج ۳۰ هزار کارگر شدند. توسعه در برزیل لزوما با سرمایه بین المللی پیوند خورده بود و آنچه توسعه وابسته را در برزیل ممکن می کرد ائتلاف بین سرمایه بین المللی ، سرمایه محلی و دولت بود. در مدل توسعه وابسته که خود نمونه ای از استعمار است سرمایه خارجی نه به دنبال رشد و توسعه کشور مقصد که به دنبال افزایش دارایی های خود در نقاط دیگر است و همچنین سرمایه خود را طوری در کشور مقصد درگیر نمی کند که در صورت به وجود آمدن بحران نتواند سرمایه خود را خارج کند و همین امر باعث میشود هر لحظه با خروج سرمایه خارجی روند توسعه در کشور هدف متوقف شده و با اختلال روبرو شود، از طرفی سرمایه خارجی ناخودآگاه علاوه بر ایجاد وابستگی اقتصادی و صنعتی یک وابستگی سیاسی و تقنینی نیز بوجود می آورد و عملا یک استعمار سیاسی نیز اتفاق خواهد افتاد زیرا کشور مقصد این سرمایه برای حفظ آن و ترغیب سرمایه گذار خارجی به افزایش سرمایه مجبور به وضع قوانین و یا تغییر در موضع گیری های بین المللی خود میشود و عملا کشور مقصد را در یک موضع انفعالی قرار داده که مجبور است برای حفظ سرمایه خارجی و حفظ شرایط توسعه و پیشرفت به فشارهای آشکار و نهان سرمایه گذاران تن بدهد که این خود استعمار نوین است. وابستگی عملا قدرت فکر و عمل را از کشور مستعمره می گیرد و باعث میشود برای کوچکترین مسائل هم قدرت اعمال نظر و تغییر شرایط را نداشته باشد، راه رهایی از این وابستگی که گاهی میراث استعمار و گاهی نیز میراث نوعی از تلاش برای توسعه است اتکا به توان داخلی و توجه به ظرفیت ها و داشته های کشور است، چیزی که در این سالها رهبر انقلاب بسیار به آن‌ تاکید داشته اند و می توان اقتصاد مقاومتی را یکی از راه های توجه و اتکا بر ظرفیت های داخلی دانست. زمانی که شما تکیه و توجه ات بر ظرفیت داخلی باشد و پلکان پیشرفت را ظرفیت های داخلی قرار بدهی، تاثیر پذیری و وابستگی به سرمایه خارجی را به حداقل رسانده و سرمایه خارجی را نه به عنوان عامل اصلی و موتور محرک پیشرفت که بعنوان عامل فرعی قرار داده ای که حضورش نه عاملی مهم برای پیشرفت کشور شما که عاملی مهم برای خود اوست و سرمایه و نیرویی مازاد برای کشور شما تا بتوان از آن

به عنوان سرمایه ای در تولید کالاها و خدمات غیرضروری و افزایش رفاه استفاده کرد و نه به عنوان سرمایه پیشران کشور و تولید کالاهای سرمایه ای و اساسی که با خروجش کشور دچار بحران شود. وابستگی بیماری است که جوامع گاهی خود آن را انتخاب می کنند که نمونه اش می شود توسعه وابسته و زمانی بیماری دست سازی است که یک عامل بیرونی آنها را مبتلا می کند مانند استعمار گری کشورهای مستکبر و راه علاج این بیماری چیزی جز تکیه بر توان داخلی و توجه به ظرفیت های بومی نیست زیرا همانطور که در طول یادداشت بیان شد تکیه بر ظرفیت سرمایه خارجی بسیار متزلزل بوده و با خروج آن از کشور عملا راه پیش رو را مسدود کرده و توسعه و پیشرفت را متوقف می کند اما با تکیه بر ظرفیت بومی هر مقدار هم که مشکلات ایجاد شود این حرکت فقط کند میشود و برخلاف وابستگی متوقف نخواهد شد. ومن الله التوفیق علی سلیمانی https://eitaa.com/joinchat/1979842560C05da68a204

وقتی احساسات و جو حاکم بر فضا جای عقل و منطق را در تصمیم گیری بگیرد، حاصل آن ناخوشایند و حتی بحران آفرین خواهد بود. https://eitaa.com/joinchat/1979842560C05da68a204

حضرت آقا مستقیم تر و صریح تر از این نمی توانستند #وزیر_جوان و #رییس_جمهور را خطاب قرار داده و رسما توبیخ کنند.

شماره پانزدهم نشریه افق تحلیل. به همراه یادداشتی از بنده درباره پرونده هسته ای در دولت های مختلف.

میلاد سردار کربلا،الگوی جوانان، اولین مدافع حرم، حضرت علی اکبر(ع) مبارک