#حکمت 91 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ تَمَلُّ كَمَا تَمَلُّ الْأَبْدَانُ، فَابْتَغُوا لَهَا طَرَائِفَ [الْحِكْمَةِ] الْحِكَمِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
همانا اين دل ها همانند بدن ها افسرده مى‌شوند، پس براے شادابى دلها، سخنان زيباے حڪمت آميز را بجوييد.
#حکمت 92 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام):
أَوْضَعُ الْعِلْمِ مَا وُقِفَ عَلَى اللِّسَانِ، وَ أَرْفَعُهُ مَا ظَهَرَ فِي الْجَوَارِحِ وَ الْأَرْكَانِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
بى ارزش ترين دانش، دانشى است ڪه بر سر زبان است، و برترين علم، علمى است ڪه در اعضا و جوارح آشڪار است.
#حکمت 93 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): لَا يَقُولَنَّ أَحَدُكُمْ اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْفِتْنَةِ، لِأَنَّهُ لَيْسَ أَحَدٌ إِلَّا وَ هُوَ مُشْتَمِلٌ عَلَى فِتْنَةٍ؛ وَ لَكِنْ مَنِ اسْتَعَاذَ فَلْيَسْتَعِذْ مِنْ مُضِلَّاتِ الْفِتَنِ، فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يَقُولُ "وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ"
و درود خدا بر او، فرمود:
فردے از شما نگويد: خدايا از فتنه به تو پناه مى‌برم، زيرا ڪسى نيست ڪه در فتنه‌اے نباشد.
لڪن آن ڪه مى‌خواهد به خدا پناه برد، از آزمايش هاے گمراه ڪننده پناه ببرد، همانا خداے سبحان مى‌فرمايد: «بدانيد ڪه اموال و فرزندان شما فتنه شمايند»؛
ادامه #حکمت 93 #نهج_البلاغه
وَ مَعْنَى ذَلِكَ أَنَّهُ يَخْتَبِرُهُمْ بِالْأَمْوَالِ وَ الْأَوْلَادِ، لِيَتَبَيَّنَ السَّاخِطَ لِرِزْقِهِ وَ الرَّاضِيَ بِقِسْمِهِ، وَ إِنْ كَانَ سُبْحَانَهُ أَعْلَمَ بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ لَكِنْ لِتَظْهَرَ الْأَفْعَالُ الَّتِي بِهَا يُسْتَحَقُّ الثَّوَابُ وَ الْعِقَابُ، لِأَنَّ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ الذُّكُورَ وَ يَكْرَهُ الْإِنَاثَ وَ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ تَثْمِيرَ الْمَالِ وَ يَكْرَهُ انْثِلَامَ الْحَالِ.
معنى اين آيه آن است ڪه خدا انسان ها را با اموال و فرزندانشان مى‌آزمايد، تا آن ڪس ڪه از روزے خود ناخشنود، و آن ڪه خرسند است، شناخته شوند، گر چه خداوند به احوالاتشان از خودشان آگاه تر است، تا ڪردارے ڪه استحقاق پاداش يا ڪيفر دارد آشڪار نمايد.
چه آن ڪه بعضى مردم فرزند پسر را دوست دارند و فرزند دختر را نمى‌پسندند، و بعضى ديگر فراوانى اموال را دوست دارند و از ڪاهش سرمايه نگرانند.
#حکمت 94 #نهج_البلاغه
وَ سُئِلَ عَنِ الْخَيْرِ مَا هُوَ؟ فَقَالَ لَيْسَ الْخَيْرُ أَنْ يَكْثُرَ مَالُكَ وَ وَلَدُكَ، وَ لَكِنَّ الْخَيْرَ أَنْ يَكْثُرَ عِلْمُكَ وَ أَنْ يَعْظُمَ حِلْمُكَ وَ أَنْ تُبَاهِيَ النَّاسَ بِعِبَادَةِ رَبِّكَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ وَ إِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ؛ وَ لَا خَيْرَ فِي الدُّنْيَا إِلَّا لِرَجُلَيْنِ، رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ يَتَدَارَكُهَا بِالتَّوْبَةِ، وَ رَجُلٍ يُسَارِعُ فِي الْخَيْرَاتِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
(از امام پرسيدند «خير» چيست فرمود) خوبى آن نيست ڪه مال و فرزندت بسيار شود، بلڪه خير آن است ڪه دانش تو فراوان، و بردبارے تو بزرگ و گران مقدار باشد، و در پرستش پروردگار در ميان مردم سر فراز باشى، پس اگر ڪار نيڪى انجام دهى شڪر خدا به جا آورے، و اگر بد ڪردے از خدا آمرزش خواهى.
در دنيا جز براى دو ڪس خير نيست. يڪى گناه‌ڪارے ڪه با توبه جبران ڪند، و ديگر نيڪوڪارے ڪه در ڪارهاے نيڪو شتاب ورزد.