🔴 آداب دعا کردن در سیره #امام_رضا " سلام الله علیه " ▪️رجاء بن ابى ضحّاک مى‏گويد: وَ کانَ [الاِْمامُ الرِّضا سلام الله علیه ] یَبْدَءُ فى دُعائِهِ بِالصَّلاةِ عَلى مُحَمّدٍ وَ الِهِ، وَ یُکْثِرُ مِنْ ذلِکَ فى الصَّلاةِ وَ غَیْرِها. امام رضا سلام الله علیه دعاهایش را با #صلوات فرستادن بر محمد و خاندان او شروع مى‏کرد، و در نماز و غیر آن زیاد #صلوات مى‏فرستاد. 📚 عيون اخبار الرضا 2: 194 ح 5 🌺☘امام رضا علیه السلام : به خداوند خوشبین باش، زیرا هركه به خدا خوشبین باشد ، خدا با گمان خوش او همراه است ، و هركه به رزق و روزی اندك خشنود باشد ، خداوند به كردار اندك او خشنود باشد ، و هركه به اندك از روزی حلال خشنود باشد ، بارش سبك و خانواده اش در نعمت باشد و خداوند او را به درد دنیا و دوایش بینا سازد و او را از دنیا به سلامت به دار السلام بهشت رساند 📚تحف العقول ص 472 کانال اختصاصی صلوات را دنبال کنید : @sallavat

ﻭ ﺳﻤﻌﻪ، ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﺎﻟﺼﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ «ﺍﻟﺎ ﻟﻠّﻪ ﺍﻟﺪّﻳﻦ ﺍﻟﺨﺎﻟﺺ»(١٠٥٥) ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻨﺪ، ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. «ﻣﻦ ﺍﺧﻠﺺ ﻟﻠّﻪ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﺻﺒﺎﺣﺎً ﻇﻬﺮﺕ ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ ﺍﻟﺤﻜﻤﺔ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻪ ﺍﻟﻲ ﻟﺴﺎﻧﻪ»(١٠٥٦) ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻛﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣُﺐ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﻀﻞ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴﻠﺎم ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: « ﻣﻦ ﺍَﺻﻌﺪ ﺍﻟﻲ ﺍﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻟﺺ ﻋﺒﺎﺩﺗﻪ ﺍﻫﺒﻂ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﺰّ ﻭ ﺟﻞّ ﺍﻓﻀﻞ ﻣﺼﻠﺤﺘﻪ»(١٠٥٧) ﻫﺮ ﻛﺲ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺎم ﻫﺎ: ١- ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻋﻤﻠﻲ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺍﻣﺮﻱ ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺟﺎﻱ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﺳﺖ. «ﺍَﺭﺍﻳﺖ ﺍﻟّﺬﻱ» ٢- ﻃﺮﺩ ﻳﺘﻴﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. «ﻳﻜﺬّﺏ ﺑﺎﻟﺪّﻳﻦ... ﻳﺪﻉّ ﺍﻟﻴﺘﻴﻢ» ٣- ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﻳﺘﻴﻢ ﻧﻮﺍﺯﻱ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻲ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﺖ. «ﻳﻜﺬّﺏ ﺑﺎﻟﺪّﻳﻦ... ﻳﺪﻉّ ﺍﻟﻴﺘﻴﻢ» ٤- ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ. (ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﺰﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻃﺮﺩ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍ ﺟﺰﺋﻲ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺩﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ). «ﻳﻜﺬّﺏ ﺑﺎﻟﺪّﻳﻦ... ﻳﺪﻉّ ﺍﻟﻴﺘﻴﻢ» ٥ - ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻱ ﻋﺎﻃﻔﻲ، ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻱ ﺟﺴﻤﻲ ﺍﺳﺖ. (ﺍﻭﻝ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﺘﻴﻢ، ﺳﭙﺲ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺴﻜﻴﻦ) «ﻳﺪﻉّ ﺍﻟﻴﺘﻴﻢ... ﻃﻌﺎم ﺍﻟﻤﺴﻜﻴﻦ» ٦- ﻫﺮ ﻧﻤﺎﺯﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭﻱ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ. «ﻓﻮﻳﻞ ﻟﻠﻤﺼﻠّﻴﻦ» ٧- ﺳﻬﻮ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺩﺍﺭﺩ. «ﻋﻦ ﺻﻠﺎﺗﻬﻢ ﺳﺎﻫﻮﻥ» ٨ - ﺳﻬﻮ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﺳﻬﻮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ، ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻴﺴﺖ. «ﻋﻦ ﺻﻠﺎﺗﻬﻢ» (ﻧﻪ «ﻓﻲ ﺻﻠﺎﺗﻬﻢ») ٩- ﺧﻄﺮ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺳﻴﺮﻩ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻮﺩ. «ﻳﻜﺬّﺏ... ﻳﺪﻉّ... ﻟﺎ ﻳﺤﺾّ» (ﻗﺎﻟﺐ ﻓﻌﻞ ﻣﻀﺎﺭﻉ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ) ١٠- ﺍﺧﻠﺎﺹ، ﺷﺮﻁ ﻗﺒﻮﻟﻲ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ. «ﻓﻮﻳﻞ ﻟﻠﻤﺼﻠّﻴﻦ ﺍﻟّﺬﻳﻦ... ﻳﺮﺍءﻭﻥ» ١١- ﺍﻃﻌﺎم ﻓﻘﺮﺍ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﻤﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ. «ﻟﺎ ﻳﺤﺾّ ﻋﻠﻲ ﻃﻌﺎم ﺍﻟﻤﺴﻜﻴﻦ» ١٢- ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻭﻳﻞ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﻭﺿﻊ ﺗﺎﺭﻛﺎﻥ ﺩﺍﺋﻢ ﻧﻤﺎﺯ ﭼﻴﺴﺖ! «ﻓﻮﻳﻞ ﻟﻠﻤﺼﻠّﻴﻦ... ﻋﻦ ﺻﻠﺎﺗﻬﻢ ﺳﺎﻫﻮﻥ» ١٣- ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻱ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﻣﺮﺩم ﻛﻴﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ. «ﻓﻮﻳﻞ ﻟﻠﻤﺼﻠﻴﻦ... ﻳﻤﻨﻌﻮﻥ ﺍﻟﻤﺎﻋﻮﻥ» ١٤- ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩم ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ. «ﻓﻮﻳﻞ ﻟﻠﻤﺼﻠﻴﻦ... ﻳﻤﻨﻌﻮﻥ ﺍﻟﻤﺎﻋﻮﻥ» ١٥- ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ، ﺑﺴﺘﺮ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩم ﺍﺳﺖ. «ﻋﻦ ﺻﻠﻮﺗﻬﻢ ﺳﺎﻫﻮﻥ... ﻳﻤﻨﻌﻮﻥ ﺍﻟﻤﺎﻋﻮﻥ» ١٦- ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻲ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻱ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ. «ﻳﻜﺬّﺏ ﺑﺎﻟﺪّﻳﻦ... ﻭ ﻟﺎ ﻳﺤﺾ ﻋﻠﻲ ﻃﻌﺎم ﺍﻟﻤﺴﻜﻴﻦ»(١٠٥٨) ١٧- ﺳﻬﻮ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺭﻛﻌﺎﺕ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻋﺎﺭﺽ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. «ﻋﻦ ﺻﻠﺎﺗﻬﻢ ﺳﺎﻫﻮﻥ» ١٨- ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺴﺐ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻳﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ. «ﻳﻜﺬّﺏ... ﻳﺮﺍءﻭﻥ» ١٩- ﺑﺨﻞ، ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻣﻨﻜﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺩ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻋﺎﺭﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﺨﻞ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻧﺪ. «ﻳﻜﺬّﺏ... ﻳﻤﻨﻌﻮﻥ ﺍﻟﻤﺎﻋﻮﻥ» «ﻭﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠّﻪ ﺭﺏّ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ»

سوال: آیا پوستر سلام خونین ۲ ساعت زودتر آماده شده بود؟! لیدر اغتشاشگران در شهر bolzano در شمال ایتالیا، در مرز اتریش و ایتالیا زندگی میکنه فاصله ساعت محل زندگی این شخص با ایران، دقیقا 1ساعت نیم هست.(یعنی وقتی ایران ساعت 01:30 بامداده، اونجا ساعت 00:00 هست) یعنی پست ساعت ۱۹:۱۵ دقیقه به وقت ایران برای این شخص ۱۷:۴۵ دقیقه نمایش داده می‌شود. همین‌قدر بی سواد و همین‌قدر ابله تشریف دارند 🔹البته پست مرتبط رو پس از اینکه متوجه شدند چه سوتی بدی دادند رو #پاک_کرد و اعلام هم نکرد که پاک کرده چون هیچ ارزشی برای شعور مخاطب قائل نيستند و حسابی هم روش مانور دادند.

🍃🌸🌎🌍🌏🌸🍃 همراه با سیره و کلام عالّمگیرامیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام در نهج‌البلاغه ☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️ 🌟 📢حکمت۴۶۹: پرهیز از افراط و تفریط نسبت به امام علیه السّلام 🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟 🌟 📚وَ قَالَ علیه السلام یَهلِکُ فِیّ رَجُلَانِ مُحِبّ مُفرِطٌ وَ بَاهِتٌ مُفتَرٍ قال الرضی و هذامثل قوله علیه السلام هَلَکَ فِیّ رَجُلَانِ مُحِبّ غَالٍ وَ مُبغِضٌ قَالٍ ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ 📖حضرت علی علیه‌السلام فرمود: دو کس نسبت به من هلاک می‌گردند، دوستی که زیاده روی کند، و دروغ پردازی که به راستی سخن نگوید. (این کلام مانند سخن دیگری است که فرمود) دو تن نسبت به من هلاک گردند، دوستی که از حد گذراند، و دشمنی که بیهوده سخن گوید. 🔶🔷🔶🔵🔵🔶🔷🔶 🆎️Imām Ali ibn Abū Tālib said: “Two types of persons will fall into ruin on my account: One who loves me and exaggerates, and the other who lays on me false and baseless blames. ” Sayyid ar-Radi says, “ This is on the lines of Imām Ali ibn Abū Tālib own saying which runs thus: “Two categories of persons will be ruined on my account: One who loves me with exaggeration, and one who hates (me) and is a bearer of malice’. ” The Holy Prophetarum litused often to urge and order the umma to love Imām Ali ibn Abū Tālib, forbidding them from bearing any hatred towards him. Moreover, the Holy Prophet used to regard love for Imām Ali ibn Abū Tālib as the sign of faith (īmān) and hating him as the sign of hypocrisy (nifāg) (as we have already mentioned in a footnote above). We would like to quote one of the traditions of the Holy Prophet with regard to this subject. It has been narrated through fourteen companions that the Holy Prophet said, “Whoever loves Ali, he surely loves me, and whoever loves me, he surely loves Allāh, and whoever is loved by Allāh, He will permit him to enter Paradise. Whoever hates Ali, he surely hates me, and whoever hates me, he surely hates Allāh, and whomsoever Allāh hates, He will surely let him enter the Fire. And whoever harms Ali, he surely harms me, and whoever harms me, he surely harms Allāh: Surely, those who harm (the Cause of] Allāh and His Messenger, Allāh has cursed them in the present life and in the one to come and has prepared for them a humiliating chastisement (Qur'ān, ۳۳: ۵۷) , as we read in these references: AlMustadrak, Vol. ۳, pp. ۱۲۷ - ۱۲۸, ۱۳۰; Hilyat al-Awliyā', Vol. ۱, pp. ۶۶ - ۶۷; Al-Istī'āb, Vol. ۳, p. ۱۱۰۱; Usd al-Ghāba, Vol. ۴, p. ۳۸۳; AlIsābah, Vol. ۳, pp. ۴۹۶ -۴۹۷, Majma' az-Zawā'id, Vol. ۹, pp. ۱۰۸ - ۱۰۹, ۱۲۹, ۱۳۱, ۱۳۲, ۱۳۳; Kanz al-`Ummāl, Vol. ۱۲, pp. ۲۰۲, ۲۱۸ - ۱۹, Vol. ۱۵, pp. ۹۵ - ۹۶, Vol. ۱۷, p. ۷۰; al-Muhibb al-Tabari, Ar-Riyād anNadira, Vol. ۲, pp. ۱۶۶, ۱۶۷, ۲۰۹, ۲۱۴ and Ibn al-Maghāzili, AlManāqib, pp. ۱۰۳, ۱۹۶, ۳۸۲. At the same time, the Holy Prophet used to caution the umma against exaggerating with regard to love for Imām Ali ibn Abū Tālib that exceeds the bounds of Islam. One who does so is called ghāli (extremist or excessive) , In other words, such a person is anyone who believes that the Holy Prophet or Imām Ali ibn Abū Tālib or any Shī“ite Imām is a god, or attributes to them the special attributes of Allāh, or believes that the twelve Imāms pelle are prophets, or makes any claim which they (the Holy Prophet and the Imāms) did not make about themselves. On the contrary, the Holy Prophet had also forbidden any offense or denigration concerning them (the Imāms). He used to blame those who make false and baseless accusations against them as well as those who hated and harbored malice against them. It was for this reason that the Holy Prophet sometimes used to refrain from mentioning some of the excellent qualities of Imām Ali ibn Abū Tālib as Jābir ibn Abdullāh al-Ansāri narrates: “When Imām Ali ibn Abū Tālib approached the Holy Prophet with the news of the conquest over Khaybar by himself (by Imām Ali ibn Abū Tālib) , the Holy Prophet said to him: “O Ali! Had it not been for some groups of my umma who may say about you what the Christians say about 'Isa son of Maryam (Jesus son of Mary) , I would have said (something) about you so that you would not pa

ss before any Muslim but that he would seize the dust from the tracks of your feet to seek a blessing from it. But it suffices to say that you hold the same status in relation to me as Hārūn (Aaron) held in relation to Mūsa (Moses) except that there shall, in all certainty, be no prophet after me,”” according to Majma' az-Zawā’id, Vol. ۹, p. ۱۳۱; Ibn Abul-Hadīd, Vol. ۵, p. ۴, Vol. ۹, p. ۱۶۸, Vol. ۱۸, p ۲۸۲; Manāqib Ali ibn Abū Tālib, Ibn al-Maghāzili, pp. ۲۳۷ – ۲۳۹; Manāqib Ali ibn Abū Tālib, al-Khawārizmi, pp. ۷۵ - ۷۶, ۹۶, ۲۲۰; Kifayat at-Tālib fi Manāqib Ali ibn Abū Tālib, al-Ganji, pp. ۲۶۴ -۲۶۵; Arjah alMatālib, pp. ۴۴۸, ۴۵۴ and Yanābī' al-Mawadda of al-Zamakhshari, pp. ۶۳ - ۶۴, ۱۳۰ - ۱۳۱. The Holy Prophet had also informed the Muslim umma that there would appear two types of deviated groups among the Muslims who would exceed the bounds of Islamic principles with regard to understanding Imām Ali ibn Abū Tālib as he himself has related: “The Messenger of Allāhvert called on me and said: “O Ali! There is a resemblance between you and 'Isa son of Maryam (Jesus son of Mary) whom the Jews hated so much that they laid a false accusation against his mother, and whom the Christians loved so much that they assigned to him the status (of being a god) which is not his”. Then, Imām Ali ibn Abū Tālib went on to say: “Beware! Two types of persons will fall into ruin on my account: One who loves (me) and praises me for what is not in me, and one who hates me and whose detesting me will lead him to any false and baseless accusation on me. Beware! I am not a prophet, and nothing has been revealed to me. But I act according to the Book of Allāh and the Sunnah of His Prophet as much as I can,” as we read in these references: Al-Musnad, Ahmad ibn Hanbal, Vol. ۱, p. ۱۶۰; Al-Mustadrak, al-Hākim, Vol. ۳, p. ۱۲۳; Mishkāt al-Masābīh, Vol. ۳, pp. ۲۴۵ – ۲۴۶; Majma' az-Zawā'id, Vol. ۹, p. ۱۳۳; Kanz al-'Ummāl, Vol. ۱۲, p. ۲۱۹, Vol. ۱۵, p. ۱۱۰; Tārīkh, Ibn Kathīr, Vol. ۷, p. ۳۵۶. The above quoted statements of Imam Ali ibn Abū Tālib have also been reported from the Holy Prophet when he said the following to Imām Ali ibn Abū Tālib: “O Ali! Two types of people will fall into ruin on your account: One who loves you exceedingly, and liar is the one who attributes false things to you,” according to Al-Istī'āb, Vol. ۳, p. ۱۱۰۱. Also, he said to him, “Two categories will be ruined on your account: One who loves you with exaggeration, and one who hates you and bears malice [against you],” as we read in Ibn Abul-Hadīd, Vol. ۵, p. ۶. The famous scholar of tradition, `Amir ibn Sharahil ash-Sha'bi (۱۹ - ۱۰۳ A. H. /۶۴۰ – ۷۲۱ A. D. ) , has confirmed this saying that these two categories of people have already appeared, and that both became disbelievers. They were annihilated, according to Al-Istī'āb, Vol. ۳, p. ۱۱۳۰ and Al-'Iqd al-Farīd, Vol. ۴, p. ۳۱۲. 📚✒️شرح حکمت ۴۶۹ هر دو گروه هلاک می‌شوند امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه به دو گروه از منحرفان اشاره کرده و همه آن‌ها را اهل هلاکت می‌شمرد می‌فرماید: «دو کس در مورد من هلاک خواهند شد: دوستی که در حق من افراط و غلو می‌کند و دشمنی که بهتان می‌زند و افترا می‌بندد»؛ (یَهْلِکُ فِیَّ رَجُلاَنِ: مُحِبٌّ مُفْرِطٌ، وَ بَاهِتٌ مُفْتَرٍ). و همان گونه که سید رضی گفته، شبیه این سخن در حکمت ۱۱۷ گذشت. هنگامی که به تاریخ زندگی پرفرازونشیب این امام بزرگوار مراجعه می‌کنیم می‌بینیم که درباره کمتر کسی اینگونه افراط و تفریط شده است. گروهی آن حضرت را خدا دانسته اند که به غُلات معروف شده اند. شیخ مفید (متوفای ۴۱۳) در کتاب تصحیح الاعتقاد می‌گوید: غلات که از متظاهرین به اسلام بوده اند کسانی بوده اند که امیر مؤمنان علی علیه السلام و ائمه هدی علیهم السلام از فرزندان آن حضرت را به خدایی یا نبوت نسبت می‌دادند و در بیان فضایل آن‌ها از حد گذشته و طریق افراط را پیموده اند. این گروه در شمار گمراهان و کافران اند حتی امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمان کشتن و سوزاندن آنان را صادر کرد و ائمه طاهرین علیهم السلام نیز در حق آن‌ها به کفر و خروج از اسلام حکم کرده اند. (تصحیح الاعتقاد، ص ۱۳۱) غالیان، خود به گروه‌های مختلفی تقسیم شده اند که مشاهیر آن‌ها عبارت اند از: آل مشعشع، اباحیه، احمدیه، اخیه، ازدریه، اسحاقیه، بکتاشیه، تناسخیه، شلمغانیه و گرو

ه‌های زیاد دیگر. (لغت نامه دهخدا، ماده غلات (با تلخیص) ) شرح بیشتر را دراین باره در پایان همین بحث در بخش نکته‌ها خواهیم آورد ان شاء اللّه. نقطه مقابل غالیان، گروهی هستند که به نواصب یا ناصبی‌ها معروف شدند و آن‌ها کسانی بودند که با آن حضرت عداوت و دشمنی می‌کردند و نمونه آن در زمان آن حضرت، خوارج و گروهی از اهل شام بودند. و قابل توجه این که آن حضرت و امامان بعد از آن حضرت از هر دو گروه تبری جستند و حکم به کفر هر دو کردند. ابن ابی الحدید شرحی در ذیل این گفتار حکیمانه دارد که از جهاتی قابل توجه است. او چنین می‌گوید: کسانی که درباره امام علیه السلام (ازنظر معنوی و عقیدتی) هلاک می‌شوند افراطگران و تفریط کنندگان اند. اما افراطگران همان غُلات اند و کسانی که قائل به تکفیر بزرگان صحابه و نفاق یا فسق آن‌ها می‌شوند و اما تفریط کننده کسی است که آن حضرت را از مقامش پایین می‌آورد یا کینه او را به دل گرفته یا با او به جنگ برخاسته یا عداوتی در درون با او دارد و لذا اصحاب ما (اشاره به کسانی است که با او هم عقیده اند) اصحاب نجات و خلاص و رستگاری در این مسأله هستند زیرا آن‌ها طریق اعتدال را پیموده اند، درباره امام علیه السلام می‌گویند که او برترین خلایق در آخرت است و والاترین منزلت را در بهشت دارد و برترین خلق (بعد از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله) در دنیاست و بیش از همه خصایص برجسته و مزایا و مناقب دارد و هرکس با او دشمنی کند و یا به جنگ با او برخیزد یا کینه او را به دل بگیرد دشمن خداست و همیشه در آتش دوزخ با کفار و منافقین خواهد ماند مگر این که از کسانی باشد که توبه اش ثابت شده باشد و با محبت و علاقه به او، از دنیا رفته باشد. اما بزرگان و مهاجرین و انصار، آن کسانی که امامت و خلافت را قبل از او بر عهده گرفتند اگر علی علیه السلام را انکار کرده باشند و آن حضرت بر آن‌ها خشمگین شده باشد تا چه رسد به این که شمشیر بر آن‌ها بکشد و آن‌ها را به سوی خویشتن دعوت کند، ما آن‌ها را از هالکین می‌دانیم آنگونه که اگر پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله بر آن‌ها غضب می‌کرد؛زیرا ثابت شده است که رسول اللّه صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود: «حَرْبُک حَربی وسِلمُک سِلْمی؛ جنگ با تو جنگ با من است و صلح با تو صلح با من» و نیز ثابت است که پیغمبر صلی الله علیه و آله در حق او فرمود: «اللهمّ والِ مَن والاهُ و عادِ مَن عاداه» و نیز فرمود: «لا یُحِبّک إلّا مؤمِنٌ و لا یَبغُضُک إلّا مُنافِق». سپس ابن ابی الحدید برای این که اعتقادش را به خلفای پیشین توجیه کند چنین می‌گوید: ولی ما دیده ایم که علی علیه السلام به خلافت آن‌ها رضایت داد و با آن‌ها بیعت کرد و پشت سر آن‌ها نماز خواند و با آن‌ها پیوند ازدواج برقرار کرد و از بیت المال که در دست آن‌ها بود استفاده می‌کرد. ما هم نباید از آنچه آن حضرت انجام داد تجاوز کنیم آیا نمی بینی هنگامی که آن حضرت از معاویه برائت جست ما هم برائت جستیم و هنگامی که او را لعن کرد ما هم لعن کردیم و هنگامی که به گمراهی کسانی از اهل شام که در میان آن‌ها از بقایای صحابه مانند عمرو بن عاص و فرزندش عبد اللّه وغیر آن‌ها بودند حکم کرد، ما هم حکم به گمراهی آن‌ها کردیم؟ و در پایان می‌افزاید: خلاصه این که ما میان او و پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله تفاوتی جز رتبه نبوت قائل نیستیم و غیر از آن تمام فضائلی را که آن حضرت داشت برای علی علیه السلام نیز قائلیم. در عین حال، بزرگان صحابه را که برای ما ثابت نیست علی علیه السلام آن‌ها را نکوهش کرده باشد، نکوهش نمی کنیم. (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۲۰ ص ۲۲۰. ) البته توجیهاتی که ابن ابی الحدید برای پذیرش خلافت خلفای پیشین ذکر کرده و معتقد است امام علیه السلام درباره آن‌ها هیچ گونه طعن و مذمتی نداشته، صحیح نیست زیرا آن حضرت در روایات مختلف ازجمله خود نهج البلاغه کراراً به صورت صریح یا کنایه از غصب حقش به وسیله آن‌ها نکوهش شدید کرده است. نکته ها ۱-غلات و مفرطین چه کسانی هستند؟ غلات کسانی هستند که درباره پیشوایان دین، غلو کرده و آن‌ها را برتر از یک انسان بافضیلت دانسته و صفات خدایی برای آن‌ها قائل شده اند. تاریخ نشان می‌دهد که قبل از اسلام نیز غلو درباره پیشوایان دینی وجود داشته و بعضی معتقدند که در طول تاریخ همواره در میان افراد نادان بوده است. ازجمله مصادیق روشن آن، غلو مسیحیان درباره حضرت عیسی علیه السلام و مریم علیها السلام است که آن‌ها را از خدایان سه گانه شمرده اند. قرآن مجید شدیداً آن‌ها را از این کار نهی کرده، می‌فرماید: « یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لَا تَغْلُوا فِی دِینِکُمْ وَ لَا تَقُولُوا عَلَی اللّهِ إِلَّا الْحَقَّ إِنَّمَا الْمَسِیحُ عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ رَسُولُ اللّهِ وَ کَلِمَتُهُ أَلْقَاهَا إِلَی مَرْیَمَ وَ رُوحٌ مِّنْهُ فَآمِنُوا بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لَا تَقُولُوا ثَلَاثَهٌ انتَهُوا خَیْ