ناامید میشی عزیزم؛ چون می‌فهمی فراسوی باور تو ، واقعیتی وجود داشته که همواره انکارش می‌‌کردی.

مجبور شدم رد شَم ازت چون به اون قشنگی که تو ذهنم ازت ساختم نبودی.

حواستو بده به ماهت ، چراغ های شهر ارزش ندارن.

تو ناامید کننده‌ترین آدمی بودی که بهش امیدوار بودم.

چجوری ببخشمت؟ تو حتی خداحافظی هم نکردی، فقط تنهام گذاشتی :)

اگه تورو بخواد، بخواد کنارت بمونه ، اگه دوستت داشته باشه ، بهت نشونش می‌ده. اگه درباره ی احساسش گیج شدی پس جوابت اینه : رهاش کن.

تو زندگیم یه چیزی رو خوب فهمیدم ؛ اون هم اینکه هر چقدر از اشتباهات آدم‌ها چشم‌پوشی کنی و خطاهاشون رو نادیده بگیری که مبادا شرمسار بشن ، وقیح‌تر میشن و این کارها براشون عادی میشه چون برای خطاهاو اشتباهاتی که انجام دادن ، هیچ تاوانی ندادن.

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی ، هیچی رو انتخاب میکنم ، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم ، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه ، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه ، ترجیحم اینه نداشته باشمشون ، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

-

هر چقدر هم بزرگ بشم و سعی کنم قوی باشم ، هنوز هم وقتی چیزی از دست میدم کودک درونم یه گوشه از قلبم زانوی غم بغل میگیره ، هر چقدر هم واقع بین باشم کودک درونم وقتی میفهمه که باید چیزی رو رها کنه دلش میلرزه و دائم به من یادآوری میکنه که بزرگ شدن با دلشکستگی‌های زیادی همراهه.

یه کاری بکن احمق ، صفحه چتمون هی داره میره پایین‌تر.