احتمالاً نمیدونی چه احساسی داره وقتی هر بار میفتی روی دوتا زانوهات و بهت یادآوری میشه که چقدر برای همه کمی. چقدر هیچوقت کافی نبودی و چقدر لایق هیچ چیز نیستی. اینکه صدای شکستن خودت رو بشنوی و بفهمی چقدر ناتوانی واقعا درد داره. من درد دارم و دلم میخواد فریاد بزنمش. و بعد هر روز صبح جوری توی چشمای آدما نگاه میکنم انگار خوشحال ترینم‌. دوستم بهم می‌گفت نرگس چرا انقدر شادی؟ و من خندیدم، نه از روی شادی، از روی عصبانیت. که کاش میدیدی چقدر درد دارم و کاش یکی میدونست که من فقط می‌خوام شکننده نباشم. دوست ندارم وقتی از کنارم رد میشی بدونی که اگر حتی اشتباهی بهم تنه بزنی ممکنه من فرو بریزم. تو بهم میگی چرا اهمیت نمیدم. در حالی که تنها چیزی که روش تمرکز میکنم اینه که امروز از خط زرد مترو جلوتر نرم. از پل عابر نپرم پایین، چاقو رو توی دستم فشار ندم و.. من هر روز به خودم میگم لطفاً امروز رو هم زنده بمون فقط همین یه روز.

نمی‌دونم چجوری جای خالی منو تو بغلت حس نمیکنی.

من میخوابم که مجبور نباشم زندگی کنم.

بیشترین چیزی که تو یه ماه گذشته درباره من حق بود