دسته دوم روایاتی هستند که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نام مبارک امام زمان (ع) را برده و از غیبت و ظهور او خبر داده است. در رابطه با دسته اول و دوم در این کتاب چهارصد و هفت روایت آمده است. حضرت فرمودند: «مهدی از فرزندان من است، اسمش، اسم من است و کنیه اش کنیه من، شبیه ترین مردم به من است خَلقا و خُلقا، برای او غیبتی است و یک حیرتی که مردم امت من به گمراهی می افتند، سپس مانند خورشید فروزان می آید، و زمین را پر از عدل و داد می کند، همچنانکه از ظلم و جور پر شده بود».(4) و نیز از حضرت نقل شده که «قائم از فرزندان من است، او هم نام من است، کنیه او کنیه من است، شمائل او شمائل من است، سنت او سنت من است، مردم را به ملت و شریعت من می خواند، مردم را به کتاب خدا دعوت می کند، هر کس او را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده و هر کس او را عصیان کند مرا عصیان کرده است و هر کس او را در غیبتش انکار کند مرا انکار کرده و هر کس او را تکذیب بکند مرا تکذیب کرده است، و هر کس او را تصدیق کند مرا تصدیق کرده است».(5) و نیز از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل شده که فرمود: «مهدی از ما اهل بیت است».(6) و بالاخره اینکه آن حضرت به دخترش فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: «پیغمبر امت ما بهترین پیغمبران است و او پدرت است، شهید ما بهترین شهداست که او عموی پدرت حمزه است و... و مهدی نیز از ماست».

دسته سوم روایات، روایاتی هستند که در ان پیامبر(ع) به خصوصیات ظاهری و جسمی حضرت اشاره کرده اند: حضرت فرمودند: «مهدی مردی از فرزندان من است، صورتش مانند ستاره درخشان می درخشد رنگش عربی (گندم گون) و جسم او مانند فرزندان ابراهیم، و زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، تمام خلایق اهل زمین و آسمان حتی پرندگان از خلافت او راضی شوند».(7) حال با توجه به این روایات آیا باز شک و شبهه ای راجع به وجود حضرت می تواند وجود داشته باشد. پی نوشت: لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب الأثر فی الامام الثانی عشر، انتشارات سلمان فارسی، 1422ق، ح2، ص126. همان، ص132. همان، ص132 همان، ص133. همان، ص134. همان، 127. همان، ص137 @AlajalMahdi

نامه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به دانشجویان حامی مردم فلسطین در دانشگاه‌های ایالات متحده آمریکا متن نامه @AlajalMahdi

امام زمان علیه السلام در کلام امیرالمومنین علیه السلام امام علی(علیه السلام) در بخشی از خطبه 182 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (او براى حفظ حكمت و دانش، زرهى كه حافظ آن است بر تن كرده و حكمت را با همه آدابش در برگرفته، توجّه خاص به آن نموده و آن را به خوبى شناخته و يكسره به آن پرداخته است)؛ «قَدْ لَبِسَ لِلْحِكْمَةِ جُنَّتَهَا(1)، و أَخَذَهَا بِجَمِيعِ أَدَبِهَا، مِنَ الْاِقْبَالِ عَلَيْهَا، وَ الْمَعْرِفَةِ بِهَا، وَ التَّفَرُّغِ لَهَا». در اينكه منظور از اين شخص حكيم كه حكمت همه وجود او را پر كرده و توجّه او را به خود جلب نموده و آن را با همه آداب در برگرفته كيست؟ احتمالات متعددى داده شده است؛ ولى هنگامى كه تعبيرات حضرت را تا پايان تفسير كنيم به روشنى درخواهيم يافت كه اين عبارات تفسير صحيحى جز حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه) ندارد. امام(عليه السلام) در ادامه اين سخن مى افزايد: (حكمت و دانش براى او گمشده اى است كه همواره در جستجوى آن است و نيازى است كه پيوسته در طلب آن است)؛ «فَهِيَ عِنْدَ نَفْسِهِ ضَالَّتُهُ الَّتِي يَطْلُبُهَا، وَ حَاجَتُهُ الَّتِي يَسْأَلُ عَنْهَا». اين سخن تأكيد ديگرى است بر اينكه آن مرد الهى برنامه كارش بر اساس حكمت قرار گرفته و قبل از ايجاد هر تحوّلى، تحوّل علمى و فرهنگى برقرار مى كند؛ اين سخن هماهنگ با چيزى است كه در روايات درباره حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه) آمده است. از جمله در حديثى از امام باقر(عليه السلام) چنين مى خوانيم: «إذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ يَدَهُ عَلى رُؤُوسِ الْعِبادِ فَجَمَعَ بِها عُقُولُهُمْ وَ كَمُلَتْ بِها أَحْلامُهُم»(2)؛ (هنگامى كه قيام كننده ما به پا خيزد دست خود را بر سر بندگان بگذارد [آنها را تحت تربيت خود قرار دهد] و به اين وسيله عقل هاى آنها را متمركز سازد و افكار آنها را كامل كند). در ادامه در بيان يك ويژگى ديگر آن مرد الهى مى فرمايد: (او به هنگامى كه اسلام غروب كند همچون شترى كه از راه رفتن بازمانده، بر زمين قرار گرفته و سينه به آن چسبانده است، پنهان خواهد شد)؛ «فَهُوَ مُغْتَرِبٌ إِذَا اِغْتَرَبَ(3) الْاِسْلَامُ، وَ ضَرَبَ بِعَسِيبِ(4)ذَنْبِهِ(5)، وَ أَلْصَقَ الْاَرْضَ بِجِرَانِهِ».(6) هنگامى كه شتر از راه رفتن باز مى ماند بر زمين چنان پهن مى شود كه انتهاى دم او به زمين مى چسبد و حتى پايين گردن خود را نيز بر آن مى نهد و اين، نشانه نهايت خستگى است و عرب از آن به عنوان كنايه براى نهايت ضعف و ناتوانى استفاده مى كند. اين سخن اشاره آشكار ديگرى به يكى از اوصاف آن مرد الهى است، كه در دوران غيبت او، اسلام و مسلمين در نهايت ضعف قرار مى گيرند و دشمنان از هر سو براى محو اسلام و شكست مسلمين قيام مى كنند. امام(عليه السلام) در پايان اين فراز به نكته روشن ترى در اين زمينه مى پردازد و مى فرمايد: (او باقيمانده اى از حجّت هاى خداست و خليفه و جانشينى از جانشينان پيامبران اوست)؛ «بَقِيَّةٌ مِنْ بَقَايَا حُجَّتِهِ، خَلِيفَةٌ مِنْ خَلَائِفِ أَنْبِيَائِهِ». همان گونه كه از بيان اين اوصاف به دست مى آيد جمله هاى بالا مرجع ضميرى جز حضرت مهدي(عجل الله تعالى فرجه) نمى تواند داشته باشد به ويژه اينكه واژه هاى «بقيه» (بقية الله) و «حجّت» و «خليفه» در فرهنگ دينى ما كاملا منطبق بر آن حضرت است. از اين بخش خطبه كه اشارات روشنى به قيام امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) داشت، به خوبى استفاده مى شود كه بر خلاف تصوّر ناآگاهان، تكيه گاه اصلى حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه) بر انقلاب فكرى، علمى و فرهنگى است؛ نه قيامى نظامى و مملوّ از خونريزى. او چنان سطح افكار مردم را بالا مى برد كه با پاى خود به سوى يك حكومت سراسر عدل و داد پيش مى روند. بى شكّ در آغاز راه، اقليّت ماجراجو و منحرف و گردنكشان زورگو و ظالمى در اين طريق سدّ راهند كه امام(عليه السلام) آنها را با قدرت نظامى خود بر مى دارد. او پيوسته در طلب دانش و ارتقاى سطح معلومات امّت است و همچون جدّش پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) با زبان حال و قال مى گويد: «رَبِّ زِدْنِي عِلْماً».(7)،(8) @AlajalMahdi

پی نوشت: (1). «جنّه» از ريشه «جنّ» بر وزن «فنّ» به معناى پوشاندن چيزى است و به ديوانه از اين جهت مجنون گفته مى شود كه گويى پرده اى بر عقلش كشيده است و جن موجودى است ناپيدا و جنين در رحم پوشيده شده است. باغ را از اين جهت «جنّت» مى گويند كه زمينش از درختان پوشيده است و «جنّه» كه در خطبه بالا آمده به معناى زره و سلاح هاى دفاعى ديگرى كه انسان خود را با آن مى پوشاند. (2). كمال الدين و تمام النعمة، ابن بابويه، محمد بن على‏، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، اسلامية‏، تهران‏، 1395 قمری‏، چاپ: دوم‏، ج ‏2، ص 675، (باب في نوادر الكتاب). (3). «اغترب» از ريشه «اغتراب» به معناى مهاجرت كردن يا پنهان شدن است. (4). «عسيب» استخوان انتهايى دم اسب يا شتر را گويند. (5). «ذنب» از ريشه «ذنب» بر وزن «ضرب» گرفته شده كه به معناى دنبال چيزى را گرفتن است و چون گناه آثار و تبعاتى دارد كه انسان را رها نمى كند، به آن ذنب بر وزن ضرب گفته شده و «ذَنَب»، بر وزن «هدف» كه در خطبه بالا آمده به معناى دم حيوان و دنباله هر چيزى است. (6). «جران» بخش پيشين گردن شتر را گويند و جمله «ضرب بجرانه» كنايه از جاگرفتن و جا خوش كردن است. (7). سوره طه، آيه 114. (8). گردآوری از کتاب: پيام امام امير المؤمنين(عليه السلام)‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية‏، تهران‏، 1386 شمسی‏، چاپ: اول‏، ج 7، ص 68. @AlajalMahdi

🎧 صوت کامل بیانات صبح امروز رهبر انقلاب در مراسم سی و پنجمین سالگرد ارتحال حضرت امام خمینی(ره). ۱۴۰۳/۳/۱۴ 💻 Farsi.Khamenei.ir

📹 فیلم کامل بیانات صبح امروز رهبر انقلاب درباره #انتخابات پیش رو 💻 Farsi.khamenei.ir

🎥روایت رهبرانقلاب از ملاقات با امام خمینی در بیمارستان در سال ۶۵ و جمله مهم امام 🔹ایام سالگرد ارتحال امام خمینی(ره)